In this paper I argue for a theory of punishment I call Multilateral Retributivism. Typically retributive notions of justice are unilateral: focused on one person’s desert. I argue that our notions of desert are multilateral: multiple people are owed when a moral crime is committed. I argue that the purpose of punishment is communication with the end-goal of reconciling the offender to society. This leads me to conclude that the death penalty and life without parole are unjustified because they necessarily (...) cut communication short. (shrink)

All disciplines must define their basic units and core processes. In evolutionary biology, the core process is natural selection and the basic unit of selection and adaptation is the individual. To operationalize the theory of natural selection we must count individuals, as they are the bearers of fitness. While canonical individuals have often been taken to be multicellular organisms, the hierarchy of life shows that new kinds of individuals have evolved. A variety of criteria have been used to define biological (...) individuality. Some criteria rely on the presence/absence of a particular property while others advocate an approach that reflects the process of natural selection. The plethora of approaches to classifying individuality has resulted in confusion regarding how to study individuality in a given taxon. (shrink)

According to proponents of the extended mind, bio-external resources, such as a notebook or a smartphone, are candidate parts of the cognitive and mental machinery that realises cognitive states and processes. The present chapter discusses three areas of ethical concern associated with the extended mind, namely mental privacy, mental manipulation, and agency. We also examine the ethics of the extended mind from the standpoint of three general normative frameworks, namely, consequentialism, deontology, and virtue ethics.

Throughout the biological and biomedical sciences there is a growing need for, prescriptive ‘minimum information’ (MI) checklists specifying the key information to include when reporting experimental results are beginning to find favor with experimentalists, analysts, publishers and funders alike. Such checklists aim to ensure that methods, data, analyses and results are described to a level sufficient to support the unambiguous interpretation, sophisticated search, reanalysis and experimental corroboration and reuse of data sets, facilitating the extraction of maximum value from data sets (...) them. However, such ‘minimum information’ MI checklists are usually developed independently by groups working within representatives of particular biologically- or technologically-delineated domains. Consequently, an overview of the full range of checklists can be difficult to establish without intensive searching, and even tracking thetheir individual evolution of single checklists may be a non-trivial exercise. Checklists are also inevitably partially redundant when measured one against another, and where they overlap is far from straightforward. Furthermore, conflicts in scope and arbitrary decisions on wording and sub-structuring make integration difficult. This presents inhibit their use in combination. Overall, these issues present significant difficulties for the users of checklists, especially those in areas such as systems biology, who routinely combine information from multiple biological domains and technology platforms. To address all of the above, we present MIBBI (Minimum Information for Biological and Biomedical Investigations); a web-based communal resource for such checklists, designed to act as a ‘one-stop shop’ for those exploring the range of extant checklist projects, and to foster collaborative, integrative development and ultimately promote gradual integration of checklists. (shrink)

Vaccine research, as well as the development, testing, clinical trials, and commercial uses of vaccines involve complex processes with various biological data that include gene and protein expression, analysis of molecular and cellular interactions, study of tissue and whole body responses, and extensive epidemiological modeling. Although many data resources are available to meet different aspects of vaccine needs, it remains a challenge how we are to standardize vaccine annotation, integrate data about varied vaccine types and resources, and support advanced vaccine (...) data analysis and inference. To address these problems, the community-based Vaccine Ontology (VO) has been developed through collaboration with vaccine researchers and many national and international centers and programs, including the National Center for Biomedical Ontology (NCBO), the Infectious Disease Ontology (IDO) Initiative, and the Ontology for Biomedical Investigations (OBI). VO utilizes the Basic Formal Ontology (BFO) as the top ontology and the Relation Ontology (RO) for definition of term relationships. VO is represented in the Web Ontology Language (OWL) and edited using the Protégé-OWL. Currently VO contains more than 2000 terms and relationships. VO emphasizes on classification of vaccines and vaccine components, vaccine quality and phenotypes, and host immune response to vaccines. These reflect different aspects of vaccine composition and biology and can thus be used to model individual vaccines. More than 200 licensed vaccines and many vaccine candidates in research or clinical trials have been modeled in VO. VO is being used for vaccine literature mining through collaboration with the National Center for Integrative Biomedical Informatics (NCIBI). Multiple VO applications will be presented. (shrink)

Rescorla (Erkenntnis, 2020) has recently pointed out that the standard arguments for Bayesian Conditionalization assume that whenever I become certain of something, it is true. Most people would reject this assumption. In response, Rescorla offers an improved Dutch Book argument for Bayesian Conditionalization that does not make this assumption. My purpose in this paper is two-fold. First, I want to illuminate Rescorla’s new argument by giving a very general Dutch Book argument that applies to many cases of updating beyond those (...) covered by Conditionalization, and then showing how Rescorla’s version follows as a special case of that. Second, I want to show how to generalise R. A. Briggs and Richard Pettigrew’s Accuracy Dominance argument to avoid the assumption that Rescorla has identified (Briggs and Pettigrew in Noûs, 2018). In both cases, these arguments proceed by first establishing a very general reflection principle. (shrink)

A longish (12 page) discussion of Richard Sorabji's excellent book, with a further discussion of what it means for a theory of emotions to be a cognitive theory.

Freud, kendini Kopernik ve Darwin’in de dahil olduğu merkezsizleştirici düşünce hareketi içinde görmekteydi. Ünlü bir pasajında, psikanalizin, “egoya kendi evinin bile efendisi olmadığını, ancak aklında, bilinçten uzak bir biçimde olup bitenlerin kıt bilgisi ile yetinmesi gerektiğini kanıtlamaya çabaladığını” söyler. Kendimizin önemli olduğu hissi veya özdenetim duygumuz, gerçekten kendimize karşı şeffaf olduğumuz inancına mı dayanmaktadır? Bilinç dışının keşfi neden arzularımızın keşfine değersizlik eklemek zorundadır?Freud thought of himself as part of the same “decentering” movement of thought to which Copernicus and Darwin belonged. (...) In a famous passage, he says that psychoanalysis “seeks to prove to the ego that it is not even master in its own house, but must content itself with scanty information of what is going on unconsciously in its mind.” Does our sense of our importance, or our capacity for self-control, really depend on the belief that we are transparent to ourselves? Why should the discovery of the unconscious add humiliation to the discovery of the passions? (shrink)

Reading, taking notes, and holding study sessions are all examples of routine, habitual study behaviors that pupils engage in to fulfill the learning objective. This study was conducted to the two hundred-five (n=205) grade 6 pupils at Malitbog 1 District, Division of Bukidnon, School Year 2022-2023. It attempted to answer the level of pupils’ study habits and academic performance and determine the significant relationship between the study habits and academic performance. The study utilized the descriptive-correlational research design with documentary analysis (...) and used an adapted and modified questionnaire to gather the necessary data to answer the specific questions of the study. Purposive sampling was employed to determine the respondents. Mean, Standard Deviation, Frequency, Percentage and Pearson Product Moment Correlation Coefficient or Pearson r were used as statistical tools. Results revealed that pupils’ overall level of study habits was high while their overall academic performance was at very satisfactory level. Significant correlation was registered between pupils’ study habits and their academic performance. Thus, teachers, parents and stakeholders may collaborate with each other to create and conduct activities that will continue to enhance and improve the pupils study habits to improve their academic performance. (shrink)

Entailment in propositional Gödel logics can be defined in a natural way. While all infinite sets of truth values yield the same sets of tautologies, the entailment relations differ. It is shown that there is a rich structure of infinite-valued Gödel logics, only one of which is compact. It is also shown that the compact infinite-valued Gödel logic is the only one which interpolates, and the only one with an r.e. entailment relation.

Deontological evidentialism is the claim that we ought to form and maintain our beliefs in accordance with our evidence. In this paper, I criticize two arguments in its defense. I begin by discussing Berit Broogard’s use of the distinction between narrow-scope and wide-scope requirements against W.K. Clifford’s moral defense of. I then use this very distinction against a defense of inspired by Stephen Grimm’s more recent claims about the moral source of epistemic normativity. I use this distinction once again to (...) argue that Hilary Kornblith’s criticism of Richard Feldman’s defense of is incomplete. Finally, I argue that Feldman’s defense is insensitive to the relation between normative requirements and privileged values: values that have normative authority over us. (shrink)

This paper is, in part, a report on the conclusions reached at a retreat on Part One of Kant's Conflict of the Faculties, held at the Center for Insight into Philosophic Health, Education, and Renewal, in Mendocino, California. It argues that Kant's distinction between the public and private spheres does not remove but intensifies the philosopher's duty to influence the general public. I conclude with some reflections on how a Kantian philosopher might have a positive influence on religious communities. Includes (...) an appendix coauthored by Richard W. Mapplebeckpalmer. (shrink)

This paper is a critique of coercive theories of meaning, that is, theories (or criteria) of meaning designed to do down ones opponents by representing their views as meaningless or unintelligible. Many philosophers from Hobbes through Berkeley and Hume to the pragmatists, the logical positivists and (above all) Wittgenstein have devised such theories and criteria in order to discredit their opponents. I argue 1) that such theories and criteria are morally obnoxious, a) because they smack of the totalitarian linguistic tactics (...) of the Party in Orwell’s 1984 and b) because they dehumanize the opposition by portraying them as mere spouters of gibberish; 2) that they are profoundly illiberal since if true, they would undermine Mill’s arguments for free speech; 3) that such theories are prone to self-contradiction, pragmatic and otherwise; 4) that they often turn against their creators including what they were meant to exclude and excluding what they were meant to include; 5) that such theories are susceptible to a modus tollens pioneered by Richard Price in his Review Concerning the Principle Questions of Morals(1758); and 6) that such theories are prima facie false since they fail to ‘predict’ the data that is it their business to explain (or, in the case of criteria, fail to capture the concept that they allegedly represent). The butcher’s bill is quite considerable: some of Hobbes, a fair bit of Locke, half of Berkeley, large chunks of Hume, Russell's Theory of Types, verificationism in its positivist and Dummettian variants, much of pragmatism and most of Wittgenstein - all these have to be sacrificed if we are to save our souls as philosophic liberals. (shrink)

The alleged conflict between religion and science most pointedly focuses on what it is to be human. Western philosophical thought regarding this has progressed through three broad stages: mind/body dualism, Neo-Darwinism, and most recently strong artificial intelligence (AI). I trace these views with respect to their relation to Christian views of humans, suggesting that while the first two might be compatible with Christian thought, strong AI presents serious challenges to a Christian understanding of personhood, including our freedom to choose, moral (...) choice itself, self-consciousness, and the relevance of God to our beginning, being, and ending. (shrink)

Central to Sellars’ account of human cognition was a clear distinction, expressed in varying terminology in his different works, “between conceptual and nonconceptual representations.” Those who have come to be known as ‘left-wing Sellarsians’, such as Richard Rorty, Robert Brandom, and John McDowell, have tended to reject Sellars’ appeals to nonconceptual sensory representations. So-called ‘right-wing Sellarsians’ such as Ruth Millikan and Jay Rosenberg, on the other hand, have embraced and developed aspects of Sellars’ account, in particular the central underlying (...) idea that human perceptual cognition involves a certain naturalistic ‘mapping’ correspondence or structural ‘picturing’ isomorphism between internal mental representations and the layout and behavior of objects in the surrounding environment. Sellars, despite his defenses of nonconceptual representational content throughout his career, has with no small irony come to be cited as one of the “founding fathers of conceptualism.” While recognizing the strong conceptualist elements in Sellars’ Kantian account of perceptual cognition, I argue that a central core of Sellars’ account of nonconceptual sensory contents does not by itself fall afoul of the philosophical worries raised by the left-leaning Sellarsians, and that in fact it has significant merits in its own right. (shrink)

In this article, I seek to assess the extent to which Theism, the claim that there is a God, can provide a true fundamental explanation for the instantiation of the grounding relation that connects the various entities within the layered structure of reality. More precisely, I seek to utilise the explanatory framework of Richard Swinburne within a specific metaphysical context, a ground-theoretic context, which will enable me to develop a true fundamental explanation for the existence of grounding. And thus, (...) given the truth of this type of explanation, we will have a further reason to believe in the existence of God. (shrink)

Many people claim to have had direct perceptual awareness of God. William Alston, Richard Swinburne, Gary Gutting, and others have based their philosophical views on these reports. But using analogies from our encounters with humans whose abilities surpass our own, we realize that something essential is missing from these reports. The absence of this element renders it highly unlikely that these people have actually encountered a divine being. (Published Online August 11 2004).

This Thesis engages with contemporary philosophical controversies about the nature of dispositional properties or powers and the relationship they have to their non-dispositional counterparts. The focus concerns fundamentality. In particular, I seek to answer the question, ‘What fundamental properties suffice to account for the manifest world?’ The answer I defend is that fundamental categorical properties need not be invoked in order to derive a viable explanation for the manifest world. My stance is a field-theoretic view which describes the world as (...) a single system comprised of pure power, and involves the further contention that ‘pure power’ should not be interpreted as ‘purely dispositional’, if dispositionality means potentiality, possibility or otherwise unmanifested power or ability bestowed upon some bearer. The theoretical positions examined include David Armstrong’s Categoricalism, Sydney Shoemaker’s Causal Theory of Properties, Brian Ellis’s New Essentialism, Ullin Place’s Conceptualism, Charles Martin’s and John Heil’s Identity Theory of Properties and Rom Harré’s Theory of Causal Powers. The central concern of this Thesis is to examine reasons for holding a pure-power theory, and to defend such a stance. This involves two tasks. The first requires explaining what plays the substance role in a pure-power world. This Thesis argues that fundamental power, although not categorical, can be considered ontologically-robust and thus able to fulfil the substance role. A second task—answering the challenge put forward by Richard Swinburne and thereafter replicated in various neo-Swinburne arguments—concerns how the manifestly qualitative world can be explained starting from a pure-power base. The Light-like Network Account is put forward in an attempt to show how the manifest world can be derived from fundamental pure power. (shrink)

在评论这本书之前,我提出了对维特根斯坦和西尔和理性的逻辑结构的评论。这里的文章大多在过去十年中已经出版(尽管有些已经更新),还有一个未发表的项目,这里没有什么会令那些跟上他的作品的人感到惊讶。和W一样 ,他被认为是他时代最好的站立哲学家,他的书面作品是坚如磐石,自始至终具有开创性。然而,他未能足够重视后来的W,导致一些错误和混乱。仅举几个例子:在第7页,他两次指出,我们对基本事实的确定性是由于支持我 们主张的压倒性理由,但W在《关于确定性》中明确表明,不可能怀疑我们的系统1感知,记忆和思想,因为它本身就是判断的基础,不能判断本身。在第8页的第一句中,他告诉我们确定性是可更新的,但是这种" 确定性",我们称之为确定性2,是通过经验扩展我们的公理和不可更新的确定性(确定性1)的结果,它完全不同于它命题(真或假)。这当然是W反复展示的"用语言来打击我们智力的魔咒" ;的一个经典例子。一个词- 两个(或许多)不同的用途。 他的最后一章"命题的统一"(以前未出版)也将受益匪浅,阅读W的"关于确定性"或DMS的两本书的OC(见我的评论),因为他们清楚地区分了真正的只有句子描述S1和真 或假描述 S2 的命题。这让我觉得S把S1观念视为命题的一种超优方法,因为他们在S2中开始思考它们后才变成T或F。然而,他的观点是,命题允许陈述实际或潜在的真理和虚假,过去和未来和幻想,从而提供了一个巨大的进步,超过 前或原语言社会,是令人信服的。正如他所指出的,"一个命题是任何可以决定满足条件的东西...和满足的条件...就是这样的。或者,需要补充的是,这可能是或可能想象成这种情况。 总体而言,PNC很好地总结了在维特根斯坦的半个世纪的工作,许多实质性的进展,但在我看来,W仍然是无与伦比的,一旦你明白他在说什么。理想情况下,它们应该一起阅读:西尔为清晰的连贯的散文和概括,用W的敏锐 例子和辉煌的格言来说明。如果我年轻得多,我会写一本书。 那些希望从现代两个系统的观点来看为人类行为建立一个全面的最新框架的人,可以查阅我的书《路德维希的哲学、心理学、Min d和语言的逻辑结构》维特根斯坦和约翰·西尔的《第二部》(2019年)。那些对我更多的作品感兴趣的人可能会看到《会说话的猴子——一个末日星球上的哲学、心理学、科学、宗教和政治——文章和评论2006-20 19年第3次(2019年)和自杀乌托邦幻想21篇世纪4日(2019年)。.

在详细评论社会世界(MSW)之前,我将首先就哲学(描述性心理学)及其与当代心理学研究的关系提出一些评论,如西尔(S)和维特根斯坦(W),因为我觉得这是把西尔或任何评论者的行为,在正确的视角最好的方式。 这将是很大的帮助,看到我对PNC,TLP,PI,OC,TARW和其他书籍的评论,这两个天才的描述心理学。 S没有提到W在TLP中作为机制的先见之明的思想陈述,以及他在后来的工作中对它的破坏。自W以来,S已经成为这些机械行为观的主要解构者,以及最重要的描述性心理学家(哲学家),但没有意识到W如何完全期待他, 也没有意识到,总的来说,做别人(但看到许多论文和普劳福和科普兰在W,图灵和AI的书)。S 的工作比 W 的工作要容易得多,尽管有一些行话,但如果你从正确的方向接近它,它几乎非常明显。有关更多详细信息,请参阅我对 W S 和其他书籍的评论。 总体而言,MSW很好地总结了在维特根斯坦的半个世纪的工作带来的许多实质性进展,但在我看来,W仍然是无与伦比的基本心理学,一旦你掌握了他在说什么(见我的评论)。理想情况下,它们应该一起阅读:Searle 对S2/S3操作的明确连贯的散文和概括,用W对S1/S2操作的敏锐例子,以及他辉煌的格言来说明。如果我年轻得多,我会写一本书。 那些希望从现代两个系统的观点来看为人类行为建立一个全面的最新框架的人,可以查阅我的书《路德维希的哲学、心理学、Min d和语言的逻辑结构》维特根斯坦和约翰·西尔的《第二部》(2019年)。那些对我更多的作品感兴趣的人可能会看到《会说话的猴子——一个末日星球上的哲学、心理学、科学、宗教和政治——文章和评论2006-20 19年第3次(2019年)和自杀乌托邦幻想21篇世纪4日 (2019).

나는 이상한 책과 특별한 사람들에, 매우 익숙하지만, 호킨스는 어떤 종류의 진술의 "진실"의 열쇠로 근육 긴장을 테스트하기위한 간단한 기술의 그의 사용으로 인해 눈에 띄는 - 즉, 테스트되는 사람이 그것을 믿는지 여부, 하지만 정말 사실 여부! 잘 알려진 것은 사람들이 이미지, 소리, 터치, 냄새, 아이디어, 사람 등 노출되는 모든 것에 대해 자동적이고 무의식적인 생리학적, 심리적 반응을 보일 것이라는 것입니다. 그래서,, 그들의 진정한 감정을 알아 내기 위해 근육 독서는 전혀 급진적이지 않다, 막대기로 물을 찾는 중 스틱으로 사용하는 달리 (더 많은 근육 독서) "초자연적 (...) 인 과학"을 할 수 있습니다. 호킨스는 인지 부하의 증가에 대한 응답으로 팔의 근육에 있는 긴장 감소의 사용을 이렇게 누군가의 핑거의 일정한 압력에 응하여 팔이 떨어지는 원인이 되는 것을 기술합니다. 그는 '암시적 인식', '자동성' 등의 문구로 언급된 사회 심리학분야에서 오랫동안 확립되고 방대한 연구 노력이 있고, '운동학'을 사용하는 것이 하나의 작은 부분이라는 것을 알지 못하는 것 같다. 근육 톤 (자주 사용) 사회 심리학자 측정 EEG, 갈바닉 피부 응답 및 단어에 가장 자주 구두 응답, 문장, 이미지 또는 시간에 상황에 따라 시간에 변화 초에서 개월 자극 후 개월. Bargh와 Wegner와 같은 많은 사람들은 S1 (자동화 된 시스템 1)을 통해 인식없이 크게 배우고 행동하는 오토마톤이며 Kihlstrom 및 Shanks와 같은 많은 다른 사람들이 이러한 연구가 결함이 있으며 우리는 S2 (심의 시스템 2)의 생물이라고 말합니다. 호킨스는 더 높은 계급의 생각의 설명 심리학의 다른 영역에서와 같이, 아무 생각이 없는 것 같지만, "자동성"에 관한 상황은 Wittgenstein이 30 년대에 심리학의 불임과 불모의 이유를 설명 할 때와 마찬가지로 여전히 혼란스럽습니다. 그럼에도 불구하고, 이 책은 쉽게 읽을 수 있으며 일부 치료사와 영적 교사는 그것을 사용할 수 있습니다. 현대 의 두 시스템 보기에서인간의 행동에 대한 포괄적 인 최신 프레임 워크를 원하는 사람들은 내 책을 참조 할 수 있습니다'철학의 논리적 구조, 심리학, 민d와 루드비히 비트겐슈타인과 존 Searle의언어' 2nd ed (2019). 내 글의 더 많은 관심있는 사람들은 '이야기 원숭이를 볼 수 있습니다-철학, 심리학, 과학, 종교와 운명 행성에 정치 - 기사 및 리뷰 2006-2019 3 rd 에드 (2019) 및 21st 세기 4번째 에드 (2019) 및 기타에서 자살 유토피아 망상. (shrink)

Après un demi-siècle dans l’oubli, la nature de la conscience est maintenant le sujet le plus chaud dans les sciences du comportement et la philosophie. Commençant par le travail pionnier de Ludwig Wittgenstein dans les années 1930 (les Livres Bleus et Brown) et des années 50 à nos jours par son successeur logique John Searle, j’ai créé la table suivante comme un heuristique pour la poursuite de cette étude. Les lignes montrent divers aspects ou façons d’étudier et les colonnes montrent (...) les processus involontaires et les comportements volontaires comprenant les deux systèmes (deux processus) de la Structure Logique de la Conscience (LSC), qui peuvent également être considérés comme la structure logique de la rationalité (LSR-Searle), du comportement (LSB), de la personnalité (LSP), de la réalité (LSOR), de l’intentionnalité (LSI) - le terme philosophique classique, la psychologie détative , la psychologie descriptive de la pensée (DPT) - ou mieux, le langage de la psychologie descriptive de la pensée (LDPT), termes introduits ici et dans mes autres écrits très récents. Ceux qui souhaitent un cadre complet à jour pour le comportement humain de la vue moderne de deuxemssyst peuvent consulter mon livre 'The Logical Structure of Philosophy, Psychology, Mind and Language in Ludwig Wittgenstein and John Searle' 2nd ed (2019). Ceux qui s’intéressent à plus de mes écrits peuvent voir «Talking Monkeys --Philosophie, Psychologie, Science, Religion et Politique sur une planète condamnée --Articles et revues 2006-2019 3e ed (2019) et Suicidal Utopian Delusions in the 21st Century 4th ed (2019) et autres. (shrink)

Прежде чем комментировать книгу, я предлагаю комментарии по Витгенштейну и Сирл и логическая структура рациональности. Эссе здесь в основном уже опубликованы в течение последнего десятилетия (хотя некоторые из них были обновлены), наряду с одним неопубликованным пунктом, и ничего здесь не будет сюрпризом для тех, кто не отставал от его работы. Как W, он сосчитан как самый лучший философ standup его времени и его написанная работа тверда как утес и новаторская повсеместно. Тем неменее, его неспособность принять более поздний W достаточно серьезно (...) приводит к некоторым ошибкам и путаницы. Всего несколько примеров: на p7 он дважды отмечает, что наша уверенность в основных фактах объясняется подавляющим весом разума, поддерживающего наши претензии, но W показал окончательно в "На определенности", что нет никакой возможности сомневаться в истинной только аксиоматической структуры нашей системы 1 восприятия, воспоминания и мысли, так как она сама является основой для суждения и не может сама судить. В первом предложении на p8 он говорит нам, что определенность является пересмотренным, но такого рода "определенность", которую мы могли бы назвать Определенность2, является результатом расширения нашей аксиоматической и невозметичной определенности (Certainty1) через опыт и совершенно разные, как это предложение (истинное или ложное). Это, конечно, классический пример "борьбы с заколдованием нашего интеллекта языком", который W демонстрировал снова и снова. Одно слово - два (или много) различных применений. Его последняя глава "Единство предложения" (ранее неопубликованные) также выиграют большую пользу от чтения W в "О определенности" или DMS две книги по OC (см. мои отзывы), как они ясно разница между истинными только предложения, описывающие S1 и истинные или ложные предложения, описывающие S2. Это кажется мне гораздо превосходным подходом к S принимая S1 восприятия как пропозиционный, поскольку они только стать T или F после того, как один начинает думать о них в S2. Тем не менее, его точка, что предложения позволяют заявления фактической или потенциальной правды и лжи, прошлого и будущего и фантазии, и, таким образом, обеспечить огромный прогресс над до или протолингвистического общества, является убедительным. Как он заявляет, что "предложение что-нибудь на всех, что может определить состояние удовлетворения ... и состояние удовлетворения... является то, что такие и такие дело ". Или, нужно добавить, что может быть или, возможно, были или могут быть себе, чтобы быть так. В целом, PNC является хорошим резюме многих существенных достижений по Витгенштейн в результате S полвека работы, но, на мой взгляд, W по-прежнему не имеет равных, как только вы поймете, что он говорит. Видеале, они должны быть прочитаны вместе: Сирл для четкой последовательной прозы и обобщения, иллюстрированные проницательными примерами И блестящими афоризмами. Если бы я был намного моложе, я бы написал книгу делать именно это. Те, кто желает всеобъемлющего до современных рамок для человеческого поведения из современных двух systEms зрения могут проконсультироваться с моей книгой"Логическая структура философии, психологии, Минd иязык в Людвиг Витгенштейн и Джон Сирл" второй ред (2019). Те, кто заинтересован в более моих сочинений могут увидеть "Говоря обезьян - Философия, психология, наука, религия и политика на обреченной планете - Статьи и обзоры 2006-2019 3-й ed (2019) и suicidal утопических заблуждений в 21-мst веке 4-й ed (2019) th и другие. (shrink)

Хорвич дает прекрасный анализ Витгенштейна (W) и является ведущим ученым W, но, на мойвзгляд, все они не дотягивают до полной оценки, как я подробно объяснить в этом обзоре и многие другие. Если одно не понимает W (и предпочтительно Searle также) после этого я не вижу как одно смогло иметь больше чем поверхностное вникание общего соображения и мысли более высокого заказа и таким образом всего сложного поведения (психология, социология, антропология, история, словесность, общество). В двух словах, W продемонстрировал, что, когда вы показали, (...) как предложение используется в контексте интересов, нет ничего более сказать. Я начну с нескольких заметных цитат, а затем дать то, что я думаю, являются минимальными соображениями, необходимыми для понимания Витгенштейна, философии и человеческого поведения. Во-первых, можно отметить, что положить "мета" перед любым словом должно быть подозреваемым. W заметил, например, что метаматематика математика, как и любой другой. Представление о том, что мы можем выйти за рамки философии (т.е. описательной психологии мысли высшего порядка), само по себе является глубокой путаницей. Еще одно раздражение здесь (и на протяжении академических письменной форме в течение последних 4 десятилетий) является постоянным обратным лингвистического сексизма "ее" и "ее" и "она" или "он / она" и т.д., где "они" и "свои" и "их" будет делать красиво. Аналогичнымобразом, использование французского слова "репертуар", где английский "репертуар" будет делать довольно хорошо. Основным недостатком является полный отказ (хотя и очень часто), чтобы использовать то, что я вижу, как чрезвычайно мощный и интуитивно понятный вид двух систем HOT и Карл рамки, которые я изложил выше. Это особенно остро в главе о значении p111 et seq. (особенно в сносках 2-7), где мы плаваем в очень мутной воде без рамки автоматизированной истинной только S1, пропозиционный диспозиционный S2, COS и т.д. Можно также получить лучшее представление о внутреннем и внешнем, читая, например, Джонстон или Бадд (см. мои отзывы). Хорвич однако делает много резких комментариев. Мне особенно понравилось его резюме импорта W анти-теоретической позиции на p65. Он должен уделять больше внимания "На определенности", в последнее время предметом много усилий Даниэле Мойал-Шаррок, Coliva и другие и кратко в моих последних статьях. Хорвич является первым курсом, и его работа стоит усилий. Хочется надеяться, что он (и все) изучат Сирла и некоторые современные психологии, а также Хатто, Рид, Хатчинсон, Стерн, Мойал-Шаррок, Прогулка, Хакер и Бейкер и т.д., чтобы достичь широкого современного взгляда на поведение. Большинство их работ на academia dot edu и philpapers dot org, но для PMS Хакер см. http colon //info dot sjc dot ox dot ac dot uk/scr/hacker/DownloadPapers dot html dot Он дает один из самых красивых резюме, где понимание Витгенштейна оставляет нам, что я когда-либо видел. "Не должно быть никаких попыток объяснить нашу лингвистическую/концептуальную деятельность (PI 126), как в уменьшении арифметики Фрейда к логике; не попытка дать ему эпистемологические основы (PI 124), как в смысле основанных счетов априори знаний; не попытка охарактеризовать идеализированные формы его (PI 130) как в логике чувства; никаких попыток реформировать его (PI 124, 132), как в теории ошибок Маки или интуиции Дамметт; никаких попыток упорядочить его (PI 133), как в рассказе Квина о существовании; не попытка сделать его более последовательным (PI 132), как в ответ Тарски на парадоксы лжецов; и не попытка сделать его более полным (PI 133), как в урегулировании вопросов личной идентичности для странных гипотетических сценариев "телепортации". Наконец, позвольте мне предположить, что с точки зрения я призвал здесь, W находится в центре современной философии и психологии и не является неясным, трудным или неуместным, но мерцающий, глубокий и кристально чистый и что пропустить его, чтобы пропустить один из величайших интеллектуальных приключений возможно. Те, кто желает всеобъемлющего до современных рамок для человеческого поведения из современных двух systEms зрения могут проконсультироваться с моей книгой"Логическая структура философии, психологии, Минd иязык в Людвиг Витгенштейн и Джон Сирл" второй ред (2019). Те, кто заинтересован в более моих сочинений могут увидеть "Говоря обезьян - Философия, психология, наука, религия и политика на обреченной планете - Статьи и обзоры 2006-2019 3-й ed (2019) и suicidal утопических заблуждений в 21-мst веке 4-й ed (2019) th и другие. (shrink)

Dernier Sermon de l’Église du naturalisme fondamentaliste par le pasteur Hofstadter. Comme son travail beaucoup plus célèbre (ou infâme pour ses erreurs philosophiques implacables) Godel, Escher, Bach, il a une plausibilité superficielle, mais si l’on comprend que c’est le scientisme rampant qui mélange les vrais problèmes scientifiques avec les questions philosophiques (c’est-à-dire, les seules vraies questions sont ce que les jeux linguistiques que nous devrions jouer), alors presque tout son intérêt disparaît. Je fournis un cadre d’analyse basé sur la psychologie (...) évolutive et le travail de Wittgenstein (depuis mis à jour dans mes écrits plus récents). Ceux qui souhaitent un cadre complet à jour pour le comportement humain de la vue moderne de deux systemes peuvent consulter mon livre 'The Logical Structure of Philosophy, Psychology, Mind and Language in Ludwig Wittgenstein and John Searle' 2nd ed (2019). Ceux qui s’intéressent à plus de mes écrits peuvent voir «Talking Monkeys --Philosophie, Psychologie, Science, Religion et Politique sur une planète condamnée --Articles et revues 2006-2019 3e ed (2019) et Suicidal Utopian Delusions in the 21st Century 4th ed (2019) et autres. (shrink)

Я начинаю с некоторых известных комментариев философа (психолог) Людвига Витгенштейна, потому что Пинкер акций с большинством людей (из-за настройки по умолчанию нашей развитой врожденной психологии) определенные предрассудки о функционировании ума, и потому, что Витгенштейн предлагает уникальные и глубокие идеи в работе языка, мысли и реальности (которые он рассматривал как более или менее совсеоблены) не найдено в другом месте. Rere является лишь ссылкой на Витгенштейна в этом томе, который является наиболее прискорбным, учитывая, что он был самым блестящим и оригинальным аналитиком языка. (...) В последней главе, используя знаменитую метафору пещеры Платона, он красиво обобщает книгу с обзором того, как ум (язык, мысль, умы, умы, умы, умы) - продукт слепого эгоизма, умеренный лишь слегка автоматизированным альтруизмом для близких родственников, несущих копии наших генов (Инклюзивный Фитнес)- работает автоматически, но пытается закончить на оптимистичной ноте, давая нам надежду, что мы можем, тем не менее, сделать это. Пинкер, безусловно, известно, но мало говорит о том, что гораздо больше о нашей психологии остается вне, чем включены. Среди окон в человеческую природу, которые остались в стороне или уделяется минимальное внимание математики и геометрии, музыка и звуки, изображения, события и причинно-следственная связь, онтологии (классы вещей или то, что мы знаем), большинство эпистемологии (как мы знаем), диспозиции (вера, мышления, судить, намереваясь и т.д.) и остальные преднамеренной психологии действия, нейротрансмиттеров и энфеогенов, духовных состояний (например, satori и просветления, стимуляции мозга и записи, повреждения мозга и поведенческих дефицитов и расстройств, игры и спорт, теория принятия решений (в том же теории игры и поведенческой экономики), поведение животных (очень мало языка, но миллиард лет общей генетики). Много книг было написано о каждой из этих областей преднамеренной психологии. Данные в этой книге являются описаниями, а не объяснения, которые показывают, почему наш мозг делает это таким образом или как это делается. Как мы знаем, чтобы использовать предложения по-разному (т.е., знать все их значения)? Это эволюционная психология, которая работает на более базовом уровне – уровне, где Витгенштейн наиболее активен. И есть скудное внимание к контексту, context в котором слова используются - арена, которую Витгенштейн впервые. Тем неменее, это классическая работа и с этими предостережениями по-прежнему стоит прочитать. Те, кто желает всеобъемлющего до современных рамок для человеческого поведения из современных двух systEms зрения могут проконсультироваться с моей книгой"Логическая структура философии, психологии, Минd иязык в Людвиг Витгенштейн и Джон Сирл" второй ред (2019). Те, кто заинтересован в более моих сочинений могут увидеть "Говоря обезьян - Философия, психология, наука, религия и политика на обреченной планете - Статьи и обзоры 2006-2019 3-й ed (2019) и suicidal утопических заблуждений в 21-мst веке 4-й ed (2019) th и другие. (shrink)

In this article, I seek to assess the extent to which Theism, the claim that there is a God, can provide a true fundamental explanation for the existence of the infinite plurality of concrete and abstract possible worlds, posited by David K. Lewis and Alvin Plantinga. This assessment will be carried out within the (modified) explanatory framework of Richard Swinburne, which will lead to the conclusion that the existence of God provides a true fundamental explanation for these specific entities. (...) And thus, given the truth of this type of explanation, we have another good abductive argument for God’s existence and grounds for affirming a weaker form of the principle of methodological naturalism in our metaphysical theorising. (shrink)

It is shown that the infinite-valued first-order Gödel logic G° based on the set of truth values {1/k: k ε w {0}} U {0} is not r.e. The logic G° is the same as that obtained from the Kripke semantics for first-order intuitionistic logic with constant domains and where the order structure of the model is linear. From this, the unaxiomatizability of Kröger's temporal logic of programs (even of the fragment without the nexttime operator O) and of the authors' temporal (...) logic of linear discrete time with gaps follows. (shrink)

This collection of articles was written over the last 10 years and the most important and longest within the last year. Also I have edited them to bring them up to date (2016). All the articles are about human behavior (as are all articles by anyone about anything), and so about the limitations of having a recent monkey ancestry (8 million years or much less depending on viewpoint) and manifest words and deeds within the framework of our innate psychology as (...) presented in the table of intentionality. As famous evolutionist Richard Leakey says, it is critical to keep in mind not that we evolved from apes, but that in every important way, we are apes. If everyone was given a real understanding of this (i.e., human ecology and psychology) in school, maybe civilization would have a chance. In my view these articles and reviews have many novel and highly useful elements, in that they use my own version of the recently (ca. 1980’s) developed dual systems view of our brain and behavior to lay out a logical system of rationality (personality, psychology, mind, language, behavior, thought, reasoning, reality etc.) that is sorely lacking in the behavioral sciences (psychology, philosophy, literature, politics, anthropology, history, economics, sociology etc.). (shrink)

The God Experiment – Let there be Light -/- The question “What is real?” can be traced back to the shadows in Plato’s cave. Two thousand years later, Rene Descartes lacked knowledge about arguing against an evil´ deceiver feeding us the illusion of sensation. Descartes’ epistemological concept later led to various theories of what our sensory experiences actually are. The concept of ”illusionism”, proposing that even the very conscious experience we have – our qualia – is an illusion, is not (...) only a red-pill scenario found in the 1999 science fiction movie ”The Matrix” but is also a philosophical concept promoted by modern tinkers, most prominently by Daniel Dennett. He describes his argument against qualia as materialistic and scientific. Reflection upon a possible simulation and our perceived reality was beautifully visualized in “The Matrix”, bringing the old ideas of Descartes to coffee houses around the world. Irish philosopher Bishop Berkeley was the father of what has later been coined as “subjective idealism”, basically stating that “what you perceive is real” (e.g., ”The Matrix” is real because its population perceives it). Berkeley then argued against Isaac Newton’s absolutism of space, time, and motion in 1721, ultimately leading to Ernst Mach and Albert Einstein’s respective views. Several neuroscientists have rejected Dennetts’ perspective on the illusion of consciousness, and idealism is often dismissed as the notion that people want to pick and choose the tenets of reality. Even Einstein ended his life on a philosophical note, pondering the very foundations of reality. With the advent of quantum technologies based on the control of individual fundamental particles, the question of whether our universe is a simulation isn’t just intriguing. Our ever-advancing understanding of fundamental physical processes will likely lead us to build quantum computers utilizing quantum effects for simulating nature quantum-mechanically in all complexity, as famously envisioned by Richard Feynman. Finding an answer to the simulation question will potentially alter our very definition and understanding of life, reshape theories on the evolution and fate of the universe, and impact theology. No direct observations provide evidence in favor or against the simulation hypothesis, and experiments are needed to verify or refute it. In this paper, we outline several constraints on the limits of computability and predictability in/of the universe, which we then use to design experiments allowing for first conclusions as to whether we participate in a simulation chain. We elaborate on how the currently understood laws of physics in both complete and small-scale universe simulations prevent us from making predictions relating to the future states of a universe, as well as how every physically accurate simulation will increase in complexity and exhaust computational resources as global thermodynamic entropy increases. Eventually, in a simulation in which the computer simulating a universe is governed by the same physical laws as the simulation and is smaller than the universe it simulates, the exhaustion of computational resources will halt all simulations down the simulation chain unless an external programmer intervenes or isn’t limited by the simulation’s physical laws, which we may be able to observe. By creating a simulation chain and observing the evolution of simulation behavior throughout the hierarchy taking stock of statistical relevance, as well as comparing various least complex simulations under computability and predictability constraints, we can gain insight into whether our universe is part of a simulation chain. -/- Index Terms—Simulation, simulation hypothesis, quantum computing, universe, life, intelligence. (shrink)

"Berkeley na história do ceticismo" é uma tradução para o português do artigo “Berkeley in the History of Scepticism”, publicado originalmente em inglês em: R. H. Popkin, E. de Olaso, e G. Tonelli (Orgs.) Scepticism in the Enlightenment, Kluwer Academic Publishers, 1997, pp. 173-186.

Review of "Artificial Intelligence: An MIT Perspective, Volume 2: Understanding Vision, Manipulation, Computer Design, Symbol Manipulation," Patrick Henry Winston & Richard Henry Brown (eds.), The MIT Press, Cambridge, MA, 2nd printing, 1980.

Review of "Artificial Intelligence: An MIT Perspective, Volume 1: Expert Problem Solving, Natural Language Understanding, Intelligent Computer Coaches, Representation and Learning," Patrick Henry Winston & Richard Henry Brown (eds.), The MIT Press, Cambridge, MA, 1979.

This chapter both explains the origins of emotivism in C. K. Ogden and I. A. Richards, R. B. Braithwaite, Austin Duncan-Jones, A. J. Ayer and Charles Stevenson (along with the endorsement by Frank P. Ramsey, and the summary of C. D. Broad), and looks at MacIntyre's criticisms of emotivism as the inevitable result of Moore's attack on naturalistic ethics and his ushering in the fact/value, which was a historical product of the Enlightenment.

As Richard Bernstein has suggested, there is a very rich and interesting story to be told about how the classical pragmatists (Dewey, Peirce, and James) understood G. W. R Hegel, made use of Hegel, and ultimately distanced themselves from Hegel. That story cannot be told here. Indeed, the story is so rich and complicated that even its beginnings cannot be told here. But what can be provided, perhaps, is a limited, though hopefully illuminating, perspective on a few salient aspects (...) of the relationship between the classical pragmatists and Hegel. While the following reflections offer no definitive answers about this relationship, they might at least suggest some fruitful lines of enquiry for future discussion. (shrink)

Singularity has been a concern of the developers of cybernetics and artificial intelligence (AI) since the pioneering writings of such thinkers as Norbert Weiner. Yet many accept the inevitability of systems of AI surpassing human control and are optimistic that machine intelligence will harmonize human life with our environment. This essay examines this optimism against a reading of two poets: Richard Brautigan and Friedrich Hölderlin. Through these readings, it will attempt to show that the eclipse of nature by (...) human beings can be used to examine the eclipse of the human being by machine intelligence. Thus, what is missing in machine intelligence is a dimension related to the experience of pain and joy that reconnect us to reflect on what has been severed or lost in the movement of humanity through history. This demonstrates that the very categories of optimism and pessimism concerning the future of AI points to the value of life, one that can never be encoded into our machines. (shrink)

B a c k g r o u n d . The article is devoted to the Minnemystik of Hadewijch of Brabant in the XIII century. It deals with the genesis of Hadewijch's concept of Minne in its relation to the monastic Cistercian mysticism of Bernard of Clairvaux, William of Saint-Thierry in the XII century and Beatrice of Nazareth in the XIII century. It also considers the conception of theologist and philosopher Richard of Saint-Victor in the XII century. Considering (...) the existing advances of researchers on Hadewijch's Minnemystik, since the XX century, this investigation especially focuses on the primary role of the secular tradition of minnesingers and trobairitz of the mid-XIII century in her texts. M e t h o d s . The main method of the article is a comparative analysis. It is used to find the common meaning of Minne in two traditions: secular and religious minnesingers. The historical-philosophical approach allows us to demonstrate the conceptual link between monastic theology in the XII–XIII centuries and Hadewijch's beguinal Minnemystik. R e s u l t s . The article sheds light on Hadewijch's concept of the Minne and stresses the primary role of the secular and religious conceptions of predecessors and contemporaries in Hadewijch's Minnemystik. C o n c l u s i o n . The author underlines that Hadewijch's concept of Minne comes from the secular tradition of minnesingers and, especially, trobairitz. It also derives from the XII-century male and female mystic theology, which follows Augustine. Thus, the concept of the Minne is deeply connected with the notion of Amor and the tradition of "courtly love", and with Caritas and the tradition of "pure love". K e y w o r d s : Hadewijch's concept of the Minne, Caritas, trobairitz, minnesingers, troubadours, Minnemystik, Unio Mystica, William of Saint-Thierry, Beatrice of Nazareth, Richard of Saint-Victor, Bernard of Clairvaux. (shrink)

La categoría ‘arte conceptual’ se aplica a una gran cantidad de obras de arte contemporáneo. El artista Sol LeWitt introdujo el término en la jerga del arte al describir obras de arte donde “la idea o el concepto es el aspecto más importante de la obra” (LeWitt 1967: 79, traducción mía). Inicialmente, el término se utilizó para referirse a obras producidas entre finales de los años sesenta y principios de los setenta por artistas como Sol LeWitt, Robert Barry, Lawrence (...) class='Hi'>Weiner, On Kawara, Joseph Kosuth, John Baldessari, el grupo Art & Language y otros (véase Lippard 1973). En España fueron relevantes el Grup de Treball, Zaj o Esther Ferrer entre otros. Más tarde se hizo evidente no solo que obras como Fuente (1917) de Marcel Duchamp – un urinario de porcelana, que fue firmado “R. Mutt” y presentado para una exposición de la Sociedad de Artistas Independientes – tenían mucho en común con aquellas producidas a finales de la década de 1960 y principios de la de 1970, sino también que obras de arte conceptual continuaron siendo producidas a lo largo de la década de 1970 y las décadas siguientes, hasta el punto de que podría argumentarse que gran parte del arte contemporáneo es, en cierta medida, conceptual. -/- Es característico de los primeros autores conceptuales el uso del lenguaje natural en obras que son en principio visuales o plásticas, como las frases de Weiner, las definiciones de Kosuth o los ensayos de Art&Language. Se trata de un interés por el significado y el lenguaje heredado de la semiótica y la filosofía analítica de la época. También señala el énfasis (a menudo exclusivo) de todas las obras de arte conceptual en el elemento conceptual, como ocurre en los dibujos y pinturas murales de LeWitt, donde el artista produjo las instrucciones para su ejecución, luego las realizó en colaboración con otros, o transfirió completamente a otros esta tarea. Otra característica de las primeras obras de arte conceptual es que los artistas no manipularon ningún material para producir un objeto (como en Fuente de Duchamp) o usaron materiales excéntricos como el lenguaje natural, su propio cuerpo -como en I am the locus (# 1) (1975) de Adrian Piper, una performance en la que la artista se pegó un bigote en la cara, se puso una peluca Afro y anteojos redondos con montura de alambre y caminó en las calles actuando como un hombre-, o el chocolate con el que Anya Gallaccio revistió las paredes de un viejo edificio agrícola en Stroke (2004), dejando que el público las tocara y que el chocolate se pudriese. -/- Debido a sus características inusuales, el arte conceptual plantea muchas preguntas filosóficas: sobre la definición de arte, sobre la ontología y los medios de las obras de arte y sobre nuestra experiencia apreciativa de ellas. En lo que sigue, presentaré brevemente cada uno de estos temas. (shrink)

Vinten looks at the relationship between Wittgenstein’s philosophy and the social sciences as well as at the ideological implications of Wittgenstein’s philosophy and applications of Wittgenstein’s philosophy to problems in social science. He examines and assesses the work of thinkers like Richard Rorty, Perry Anderson, and Chantal Mouffe. -/- “Robert Vinten has produced an impressively meticulous and wide-ranging discussion of how Wittgenstein’s mature philosophy can revitalize the social sciences. There is insight and scholarship on every page. This important book (...) will open up new possibilities for both philosophers and social scientists.” —Leonidas Tsilipakos, Lecturer, University of Bristol, UK. (shrink)

Abstract -/- Artiklen gør op med en tolkning af Arendts teori om dømmekraft som bestående af to forskellige teorier; en om dømmekraft som umiddelbar skelneevne, og en dømmekraft som diskursiv fornuft. Denne tvedeling kan genfindes hos flere nulevende filosoffer, som Albrecth Wellmer, Jürgen Habermas, Richard Bernstein, Seyla Benhabib, hvoraf sidstnævnte ydermere associerer dem med de to filosofihistoriske dømmekraftbegreber, nemlig Aristoteles’ phronesisbegreb og Kants begreb om den refleksive dømmekraft. I sin rekonstruktion søger artiklen at komme bag om denne opdeling ved (...) at spore gennemgående træk i Arendts værk, som går på tværs af forholdet mellem handling og tænkning. (shrink)

In their recently published book Nudge (2008) Richard H. Thaler and Cass R. Sunstein (T&S) defend a position labelled as ‘libertarian paternalism’. Their thinking appeals to both the right and the left of the political spectrum, as evidenced by the bedfellows they keep on either side of the Atlantic. In the US, they have advised Barack Obama, while, in the UK, they were welcomed with open arms by the David Cameron's camp (Chakrabortty 2008). I will consider the following questions. (...) What is Nudge? How is it different from social advertisement? Does Nudge induce genuine preference change? Does Nudge build moral character? Is there a moral difference between the use of Nudge as opposed to subliminal images to reach policy objectives? And what are the moral constraints on Nudge? (shrink)

Το ερώτημα πώς μπορούν να προσδιοριστούν οι λειτουργίες του νου και σύμφωνα με ποιες αρχές θα ήταν χρήσιμο να κατηγοριοποιηθούν είναι διττό και αφορά τόσο στην επιστήμη, όσο και την φιλοσοφία: στην πρώτη, εφόσον μέλημά της είναι η αναζήτηση συμπερασμάτων διαμέσου του πειράματος και της ανάλυσης και στην δεύτερη, εφόσον η αποσαφήνιση επιστημονικών εννοιών και ορισμών διευθετείται κυρίως φιλοσοφικά. Προϋπόθεση για μία τέτοια συσχέτιση είναι οι αρχές της επιστήμης να συμβαδίζουν προς τις αρχές της εμπειρίας και οι κατευθύνσεις της φιλοσοφίας (...) να μην αντίκειται προς τους όρους του επιστημονικού πειράματος: να προσφέρει δηλαδή, η φιλοσοφία, τους ορισμούς της πραγματικότητας, σύμφωνα με τους επιστημονικούς κανόνες που διέπουν αυτούς τους ορισμούς. Επιστήμη και φιλοσοφία οφείλουν να ενσωματώνουν και να γενικεύουν πληροφορίες κατά τρόπο ανάλογο προς τις προτάσεις και της εκφράσεις μιας φυσικής γλώσσας. Ωστόσο, σε μία εποχή όπου τα συμπεράσματα της επιστήμης ξεπερνούν την δυνατότητα των αισθήσεων να ανατρέχουν σε προϋπάρχουσες εμπειρίες και να επιβεβαιώνονται διαμέσου αυτών, δημιουργούνται συζητήσεις γύρω από το εάν η φιλοσοφία, μπορεί να συνεχίσει να στέκεται δίπλα στην εννοιολογική γνώση και να ταξινομεί με ακρίβεια τα αποτελέσματά της. Εξετάζοντας το σύνολο των σχέσεων μεταξύ αισθητικών και λογικών μορφών, στην μελέτη που ακολουθεί θα εξηγήσουμε γιατί η φιλοσοφία, διαμέσου μιας μεθοδολογίας που είναι αποτέλεσμα ιστορικής κληρονομιάς αλλά και κοινωνικής πρακτικής, όχι μόνον αφήνει χώρο, αλλά ενθαρρύνει την δημιουργία νέων συντακτικών σχέσεων με την επιστήμη, ανοίγοντας δρόμο για την αισθητική κατανόηση της επιστημονικής μέτρησης, αλλά και της ειδικής φύσης του μετρούμενου. Δεν ξέρω εάν υπάρχει μεγαλύτερο χάρισμα για τον άνθρωπο από την ικανότητα να εξισορροπεί τις λειτουργίες του νου του: τη λογική με το σκοπό και τη διασκεπτική ενέργεια με τη βούληση. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι, καμία σκοπιμότητα δεν στερείται λογικών κρίσεων και αντίστροφα: κάθε λογική κρίση οδηγείται από πρακτικές σκοπιμότητες, από αξιολογικές συνιστώσες. Πώς όμως μπορούν να προσδιοριστούν οι λειτουργίες του νου και ακόμη περισσότερο, σύμφωνα με ποιες αρχές μπορούν να κατηγοριοποιηθούν; Πρόκειται για ένα ερώτημα επιστημονικό, εφόσον αναζητά λύση διαμέσου του πειράματος και της ανάλυσης, ταυτόχρονα όμως και φιλοσοφικό, δεδομένου ότι οι επιστημονικές έννοιες, όπως αποκαλύπτει η χρήση τους, βασίζονται κατά κύριο λόγο στις κατευθύνσεις της φιλοσοφίας. Προϋπόθεση σε μία τέτοια συσχέτιση είναι οι κατευθύνσεις και τα συμπεράσματα της φιλοσοφίας να μην αντίκειται στα αποτελέσματα και τις μετρήσεις του επιστημονικού πειράματος: ρόλος της επιστήμης είναι η λογική μελέτη και ανάλυση των φυσικών φαινομένων, και της φιλοσοφίας η αποσαφήνιση των εννοιών. Η επιστήμη αυτοκαθορίζεται, δηλαδή ανατρέχει στις βάσεις της επιβεβαιώνοντας ή αναθεωρώντας τα δεδομένα, διατηρώντας έτσι ζωντανά τα ερωτήματά της. Σκοπός της επιστήμης είναι, διαμέσου της ανάκλησης των ερωτημάτων της, να καλύπτει όσο το δυνατό περισσότερα κενά. Έτσι κινείται η επιστήμη: μεταβαίνοντας από το απλούστερο στο συνθετότερο και αντίστροφα, προκειμένου να επιβεβαιώνει τις παρατηρήσεις της με βάση την πρόβλεψη. Και πώς λειτουργεί η εννοιολογική γνώση; Ό, τι κάνει ο νους είναι να αντιλαμβάνεται τη φυσική επαναληπτικότητα, την περιοδικότητα των φαινομένων και να αναζητά τα αίτιά τους. Προσδιορίζοντας τα αίτια στο περιβάλλον του χωροχρόνου, ο άνθρωπος κατανοεί τις συνθήκες, δηλαδή τις προϋποθέσεις της επαναληπτικότητας και βάσει αυτής της κατανόησης, προβλέπει το πώς θα αντιδράσει η ύλη όταν βρεθεί κάτω από παρόμοιες συνθήκες. Η πρόβλεψη, επομένως, βασίζεται στη μελέτη της επαναληπτικότητας των φαινομένων. Είναι ωστόσο η εμπειρία μας, ασφαλής βάση άντλησης πληροφοριών; Τα φυσικά φαινόμενα ιδωμένα ως εμπειρικά αποτελέσματα αλληλεπιδράσεων, κατηγοριοποιούνται με κριτήριο τις μεταβολές που προκαλούν. Ωστόσο, ο συνδυασμός των δυνάμεων της φύσης, προκειμένου να κατανοηθεί, πρέπει να βρει ένα ασφαλές διασκεπτικό μονοπάτι, μία οικεία κατάσταση, σε σχέση με την εμπειρία. Και πώς ο άνθρωπος κατανοεί τις γνώσεις που αποκτά διαμέσου της παρατήρησης; Έχοντας κατανοήσει ότι η φύση, για τη διατήρηση των ισορροπιών της, συντηρεί και εφαρμόζει τους ίδιους μηχανισμούς με τους οποίους έχει εφοδιάσει τον άνθρωπο, ο άνθρωπος συσχετίζει τις μεταβολές που συμβαίνουν στο περιβάλλον με τις μεταβολές που προκαλεί ο ίδιος με τις πράξεις του, οι οποίες είναι αποτελέσματα βουλητικών σκοπιμοτήτων. Τα αποτελέσματα αυτά ερμηνεύονται από τη λογική ως σχέσεις μεταξύ σκοπών-αποτελεσμάτων. Παρατηρώντας τα αποτελέσματα των φυσικών μηχανισμών στον εαυτό του, ο άνθρωπος, μπορεί να επιτύχει ασφαλή πρόβλεψη των αποτελεσμάτων των λειτουργιών των ίδιων μηχανισμών σε άλλα επίπεδα της φύσης. Επομένως, κάθε φαινόμενο μπορεί να προβλεφθεί, εφόσον περιέχει αναγνωρισμένα για την αποτελεσματικότητά του επίπεδα ασφαλούς σύγκρισης. Άλλωστε ο όρος φυσικός νόμος, φέρει το ειδικό βάρος του σκοπού, της τελικότητας, που είναι πέρα για πέρα χαρακτηριστικό του βουλητικού μας νου: η φύση δεν βούλεται, επομένως δεν μπορεί να παράγει νόμους. Ό,τι βούλεται είναι ο άνθρωπος, ο οποίος είναι προσανατολισμένος από την φύση να αναγνωρίζει λογικές σχέσεις στην αλληλεπίδραση των φυσικών φαινομένων. Επομένως όχι η φύση, αλλά ο άνθρωπος δημιουργεί τους νόμους, με βάση την αρχή της λογικής τακτοποίησης των παρατηρήσεών του. Πιο αναλυτικά, η καταγραφή και κατηγοριοποίηση των αποτελεσμάτων της παρατήρησης της ύλης, με βάση τους όρους παρατήρησης του εαυτού μας, συνιστά χρήσιμο εργαλείο κατανόησης του περιβάλλοντος: παρατηρώντας τα φαινόμενα, ο νους ανακαλεί τις εμπειρίες του, συνθέτοντας και ανασυνθέτοντάς τες. Όταν τα αποτελέσματα των παρατηρήσεων συμφωνούν με τις προβλέψεις, παράγεται γνώση. Έτσι ο νους μετατρέπει την γνώση των φαινομένων, σε αρχή τεκμηρίωσης συμπερασμάτων, την οποία χρησιμοποιεί για περαιτέρω αναλύσεις και συνθέσεις. Οι γνώσεις που αποκτώνται από την παρατήρηση, ανακαλούνται αυτόματα όταν ο νους αντιληφθεί ότι υπάρχει ιδανική σχέση ανάμεσά τους ώστε να συνδυαστούν. Πώς όμως λειτουργεί η εμπειρία; Η εμπειρία ομοιομορφίας της ύλης, δίνει την εντύπωση ότι οι μεταβολές στο περιβάλλον συνδέονται με κάποιου είδους σκοποθεσία. Ωστόσο, οι φυσικοί νόμοι δεν είναι παρά οι εννοιολογικές διατυπώσεις του πώς αντιλαμβανόμαστε εμείς οι ίδιοι την πραγματικότητα και με ποιους τρόπους μπορούμε να τη μεταβάλλουμε προς όφελός μας. Αναφέρονται δε, οι φυσικοί νόμοι, μόνο στη μία πλευρά του πανάρχαιου κοσμογονικού προβλήματος της αποσαφήνισης των τρόπων αλληλεπίδρασης των αισθητών. Μιας αλληλεπίδρασης που κινείται στα όρια μεταξύ συμφωνίας και αντιπαράθεσης, δεδομένου ότι η βεβαιότητα της φυσικής σταθερότητας δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία προοπτική κατανόησης της πραγματικότητας σε μία δεδομένη στιγμή. Τι συμβαίνει ωστόσο όταν υπάρχει διάσταση μεταξύ προβλέψεων και αποτελεσμάτων; Στην περίπτωση αυτή, η θεωρία ανατρέχει στις εμπειρίες και τις ανασυνθέτει έτσι ώστε να επιτύχει τον πλησιέστερο δυνατό συνδυασμό. Έτσι λειτουργεί η λογική: ως πρωτότυπη εφαρμογή των δεδομένων της εμπειρίας, σε σχέση προς τον θεωρητικό κανόνα των προβλέψεων. Και ποια είναι η προϋπόθεση της πρωτοτυπίας όσον αφορά στον νου; Η προϋπόθεση αυτή δεν είναι άλλη από τη δημιουργικότητα: ο δημιουργικός νους, διαμέσου της παρατήρησης, αποκαλύπτει τους τρόπους με τους οποίους η ύλη αλληλεπιδρά, και δημιουργεί κάτι εντελώς διαφορετικό, όχι ως προς την πρώτη ύλη, αλλά ως προς την μορφή. Αυτή είναι δημιουργικότητα: η ενσάρκωση των λογικών συνθέσεων, το αποτύπωμα του νου στην ύλη. Εδώ εισέρχεται ο ρόλος της φιλοσοφίας, με σκοπό την αποσαφήνιση νέων και πιο σύνθετων μορφών και εννοιών, με γνώμονα τον βαθμό αποσαφήνισής τους. Ωστόσο αποσαφήνιση σημαίνει ταυτόχρονα και συστηματοποίηση, δηλαδή δημιουργική ενίσχυση των γνώσεων διαμέσου μιας ακλόνητης διαβεβαίωσης που θα ονομάζαμε προ-λογική ή καλύτερα αισθητική. Αποτελεί ωστόσο η βεβαιότητα που προκαλεί η αισθητική εποπτεία ισάξιο κριτήριο γνώσης με την λογική, ώστε να τοποθετεί τα συμπεράσματά της δίπλα στα επιστημονικά; Προσεγγίζοντας το ζήτημα από την επιστημονική σκοπιά, παρατηρούμε ότι από την περίοδο της ανθρωπιστικής επανάστασης και έπειτα, βρίσκεται σε εξέλιξη μία συστηματική προσπάθεια ανάδειξης της λογικής ως μοναδικής κατηγορίας του νου, η οποία λειτουργεί σε βάρος της γενικής προεπιστημονικής κοσμοθεωρίας περί ύπαρξης μιας ακλόνητα επιβεβαιωμένης γνώσης, που εμπειρικά προηγείται των εννοιών. Ο νους, για τους θεωρητικούς της επιστημονικής προσέγγισης, συνδέεται με τα αποτελέσματα των μελετών της ανατομίας του εγκεφάλου, οι οποίες αποκαλύπτουν σε σημαντικό βαθμό τα κέντρα των νοητικών διεργασιών. Στο περιβάλλον αυτό αντιπαρατέθηκαν οι δύο θεωρίες προσέγγισης των λειτουργιών του νου: ο δυϊσμός, με κύριο εισηγητή τον Descartes, ο οποίος υποστήριζε την αλήθεια των προεπιστημονικών αντιλήψεων, περί ενός νου ελεύθερου να ανατρέχει σε μη συμβατές προς την επιστημονική κοσμοθεωρία υποθέσεις όταν η λογική αδυνατεί να επιλύσει τα λογικά αδιέξοδα, και ο μονισμός, που εξέφραζε ότι η βιολογική ενότητα νου και πνεύματος είναι εν δυνάμει ικανή να καλύψει κάθε λογική αδυναμία. Σύμφωνα με τον δυϊσμό, εγκέφαλος και νόηση αποτελούν διαφορετικές υποστάσεις, οι οποίες συναντώνται και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους: εγκέφαλος και νους, ύλη και πνεύμα συνθέτουν αλλά και συντίθενται στο περιβάλλον της ζώσας πραγματικότητας, και εκδηλώνονται ως γνώσεις. Ο νους χρησιμοποιεί ως πρώτη ύλη τον εγκέφαλο, ενώ ο εγκέφαλος μετέρχεται εξωλογικών υποθέσεων που φαντάζουν ικανές να περιγράψουν την υπερβατική προέλευση των αρχών που διέπουν την λειτουργία του. Δεδομένου ότι δεν υπήρχε αποδεδειγμένα σημείο αλληλεπίδρασης μεταξύ των δύο υποστάσεων, της υλικής και της υπερβατικής, ο Descartes υπέθεσε ότι η λογική ψυχή συνδέεται με την υλική υπόσταση στο εσωτερικό του εγκεφάλου και συγκεκριμένα στην περιοχή της επίφυσης. Στην πραγματικότητα, ο λόγος ήταν ότι κανείς δεν γνώριζε τίποτε για την λειτουργία της επίφυσης -ούτε σήμερα γνωρίζουμε επακριβώς τον ρόλο της- επομένως εύκολα μπορούσε να θεωρηθεί ως μηχανισμός σύνδεσης μεταξύ ψυχής και σώματος. Από την άλλη μεριά, οι οπαδοί της μονιστικής θεώρησης αναρωτήθηκαν πώς είναι δυνατόν μια άυλη υπόσταση όπως είναι η λογική ψυχή, να εντοπίζεται και να προκαλεί μεταβολές στο εσωτερικό του φθαρτού σώματος; Απάντηση στο λεγόμενο καρτεσιανό παράδοξο περί αλληλεπίδρασης μεταξύ των δύο υποστάσεων του ανθρώπου, άυλης και φθαρτής, επιχείρησαν να δώσουν κυρίως οι Γάλλοι εγκυκλοπαιδιστές και οι Γερμανοί υλιστές φιλόσοφοι, οι θέσεις των οποίων οδήγησαν σταδιακά στην αποπνευματοποίηση της νόησης. Από εκεί και έπειτα πειραματισμοί της βιολογίας και της νευροφυσιολογίας απέδειξαν την εξέλιξη του νευρικού συστήματος κατά την πορεία των γεωλογικών αιώνων από τα πρώιμα στάδια συγκέντρωσης νευρικών συμπλεγμάτων στις κατώτερες περιοχές του εγκεφαλικού φλοιού, προς τα ανώτερα. Αξίζει ωστόσο να σημειωθεί, ότι παρόλη την πρόοδο των νευροεπιστημών, πολλά ερωτήματα που αφορούν στη σύνδεση μεταξύ εγκεφάλου-νόησης και ερμηνείας νοητικών λειτουργιών που συνδέονται με την παραπάνω σχέση, παραμένουν αναπάντητα ακόμη και σήμερα. Ο μονισμός επιμένει ότι ο νους αποτελεί παράγωγο της ύλης και απορρίπτει ως μεταφυσική κάθε τοποθέτηση πέρα από τα όρια της ζώσας πραγματικότητας. Δεν προσπαθούμε να επιλύσουμε την παραπάνω διαμάχη, δεδομένου ο κύριος λόγος μελέτης και αποσαφήνισης θεμελιωδών ορισμών γύρω από την ποσότητα και το είδος της ενέργειας που διοχετεύεται στους νευρώνες δημιουργώντας ό,τι ο Honderich περιγράφει ως ενσυνείδητες εκδηλώσεις, βρίσκεται στα χέρια της επιστήμης. Η εγκεφαλοποίηση της νόησης, αν και -ορθά- συνδέθηκε με τα επιτεύγματα της λογικής, εντούτοις δημιούργησε μία αυτοπεποίθηση για την ανωτερότητα της λογικής ως μεθόδου ικανής, όχι μόνο να ερμηνεύει, αλλά και να κατευθύνει τα πράγματα, λειτουργώντας a priori ως μηχανισμός που εμπεριέχεται στο εσωτερικό τους. Τούτη η προοπτική, αν και κατευθυνόμενη από επιστημονικούς κύκλους και -κατά κανόνα- αντίθετη προς την φιλοσοφική μεθοδολογία, εντούτοις εκδηλώθηκε ως φιλοσοφία, διαιρεμένη μάλιστα σε κινήματα ή σχολές, με κοινό χαρακτηριστικό την βεβαιότητα, ότι η λογική ενυπάρχει μέσα στην φύση των πραγμάτων, και εκδηλώνεται νομοτελειακά. Μιλώ για τα κινήματα του θετικισμού, του λογικού θετικισμού και του ιστορικισμού, τα οποία συστηματοποιήθηκαν κατά τα μέσα του εικοστού αιώνα και εξάντλησαν την επιχειρηματολογία τους σε σύντομο χρονικό διάστημα. Και πώς η φιλοσοφία υπερασπίζεται το δικαίωμά της να αποσαφηνίζει επιστημονικές έννοιες με γνώμονα την δημιουργική προοπτική; Η απάντηση της φιλοσοφίας προέρχεται από μία ιστορική πορεία χιλιετιών, με βαθιές πολιτισμικές και κοινωνικές ρίζες. Ο νους, ως κινητήριος αρχή της γνώσης αλλά και των αξιών, της ηθικής, συνδέεται με έργα που έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: είναι όλα παράγωγα αισθητικής και λογικής γνώσης. Φιλοσοφικά, ο νους, αρχικά, προσλαμβάνει αισθητικά το περίγραμμα, την μορφή μιας ιδέας, έπειτα την επεξεργάζεται λογικά, και εν τέλει την πραγματοποιεί. Η αισθητική δραστηριότητα, ως φιλοσοφική κατηγορία, εντοπίζεται στο αρχικό στάδιο της νοητικής λειτουργίας, ενώ η πραγματοποίηση στο τελικό. Τόσο η αισθητική δραστηριότητα, όσο και η λογική λειτουργούν σύμφωνα με έναν σκοπό: τη διασάφηση των ορίων πραγματικότητας· και βούληση είναι η λειτουργία, που ενεργοποιεί το υποκείμενο να πράξει σύμφωνα με τις επιταγές του σκοπού αυτού. Η διαίρεση του νου σε κατηγορίες έχει αφετηρία την σκέψη του Αριστοτέλη. Ο εισηγητής της λογικής επιστήμης πρότεινε τον διαχωρισμό των αρχών του νου, σύμφωνα με τον χαρακτήρα τους σε θεωρητικό, πρακτικό και ποιητικό. Ο νους, στο θεωρητικό επίπεδο επεξεργάζεται συλλογισμούς που οδηγούν σε περιγραφές γεγονότων, στο πρακτικό, συλλογισμούς που οδηγούν σε ηθικές αξιολογήσεις ενώ στο ποιητικό, συλλογισμούς που αποσκοπούν στη δημιουργία καλλιτεχνικών εκφράσεων και γενικότερα, ωφέλιμων έργων. Ο Benedetto Croce στο έργο του Estetica, σημειώνει ότι οι δύο μορφές του θεωρητικού πνεύματος η αισθητική εποπτεία και η λογική αποτελούν διαφορετικές, πλην ισότιμες μορφές γνώσης: κάθε έννοια περιέχει μία πλευρά αισθητική. Ως γνώση, η αισθητική εποπτεία δεν έχει ανάγκη λογικής επιβεβαίωσης· αντίθετα, η λογική επιβεβαίωση κατηγοριοποιεί, κατατάσσει και αναλύει αισθητικές πληροφορίες για να κατανοήσει τους νόμους που διέπουν το περιβάλλον. Ο πρώτος βαθμός του θεωρητικού μας νου, επομένως, χρησιμοποιεί ποικίλους τρόπους αποσαφήνισης των εισερχόμενων πληροφοριών, προκειμένου να δημιουργήσει και να μεταδώσει επικοινωνιακά μία μορφή. Το ερώτημα εδώ είναι εάν η αισθητική εποπτεία, περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να γίνουν κατανοητά και να γενικευθούν κατά τον ίδιο τρόπο. Οι θεωρητικές βάσεις για την ανάδειξη ενός καθολικού κριτηρίου που επιβεβαιώνει την ομοιογένεια των αισθητικών γνώσεων τέθηκαν από τον David Hume. Ο Hume διαπίστωσε ότι όλοι έχουμε μέσα μας ένα έμφυτο προγνωστικό κριτήριο, το οποίο μας επιτρέπει να προσλαμβάνουμε τα συναισθήματα των συνανθρώπων μας. Διαμέσου της Συμπάθειας (empathy) όπως ονόμασε ο Hume την ενέργεια αυτή του νου, αλληλεπιδρούμε με τον συναισθηματικό κόσμο των συνανθρώπων μας, ακόμη και όταν δεν έχουμε ίδια γνώση των εμπειριών τους. Πρόκειται για έναν ενσυναίσθητο τρόπο επικοινωνίας, βασισμένο στην -κατά κύριο λόγο- ανάμνηση βιωμάτων καταγεγραμμένων στην προ-λογική περιοχή της εμπειρίας μας. Σήμερα η γενετική έχει ερμηνεύσει τη δυνατότητα αναγνώρισης των συναισθημάτων μεταξύ των ανθρώπων ως ειδική εκδήλωση ενός έμφυτου αλτρουισμού, ο οποίος είναι προγραμματισμένος να προσανατολίζει το θυμικό προς ό,τι ωφελεί το είδος μας, ενώ η νευροβιολογία ερευνά το ενδεχόμενο ύπαρξης εγκεφαλικών δομών που επεξεργάζονται και ενσωματώνουν τις ηθικές αξίες διαμέσου διαδικασιών ανταλλαγής-αφομοίωσης συμπεριφορών. Είναι επομένως, το συναίσθημα ενδιάθετος τρόπος επικοινωνίας; Παρόλο που ο Hume υπέθεσε ορθά μία προλογική λειτουργία, στην οποία «απευθύνεται η σκέψη», δηλαδή μία λειτουργία που προϋπάρχει και επιβεβαιώνει κάθε εννοιολογική αρχή, στην συνέχεια συνέδεσε αυτή την λειτουργία όχι με προλογικά χαρακτηριστικά, δηλαδή γνώσεις, αλλά με συναισθηματικές ποιότητες, δηλαδή ψυχολογικά αποτυπώματα εμπειριών. Δεν είναι ωστόσο το συναίσθημα ό,τι μεταδίδει την ενσυναίσθηση, αλλά η αισθητική εποπτεία. Συναισθηματικές εκδηλώσεις παρατηρούνται και σε άλογα είδη, συνδεδεμένες μάλιστα με συγκεκριμένες εμπειρίες ωφέλιμων ή μη ωφέλιμων καταστάσεων. Σε καμία περίπτωση ωστόσο αυτές οι εκδηλώσεις δεν είναι να δυνατόν να γενικευθούν μεταξύ των ζώων, να αποτελέσουν δηλαδή γνώση. Το συναίσθημα δεν λειτουργεί ως παραγωγός αισθητικών γνώσεων, ούτε ως γνωσιακός αναμεταδότης μεταξύ των κοινωνικών ατόμων, αλλά μάλλον ως λειτουργικός εκδείκτης του γεγονότος της αισθητικής εποπτείας. Συνοψίζουμε λοιπόν, αναφέροντας ότι με τον όρο αισθητική εποπτεία, φιλοσοφικά, συχνά εννοούμε την άμεση επιβεβαιωμένη εμπειρία, η οποία δεν χρειάζεται την λογική ανάλυση προκειμένου να αποκτήσει καθολική ισχύ: η βεβαιότητα για τον χρόνο, τον χώρο, τη μορφή των αντικειμένων, προέρχεται από παραστάσεις του νου που έχουμε σχηματίσει διαμέσου αισθητικής εποπτείας της πραγματικότητας, δηλαδή γνώσης των μορφών. Σύμφωνα με τον Croce, η λογική, όπως και η αισθητική εποπτεία, αποτελούν κατηγορίες του θεωρητικού μας νου. Η αισθητική εποπτεία αφορά στην ατομική στιγμή, ενώ η λογική στην καθολική. Αντίστοιχα, η βούληση και η ηθική, αναφέρονται στο πρακτικό επίπεδο του νου, και λειτουργούν η πρώτη ατομικά και η δεύτερη καθολικά. Η ατομικότητα του πρακτικού νου, της βούλησης, κατά τη γενίκευσή της, παράγει ηθική. Το γεγονός ότι τα κίνητρα των πράξεών μας μπορούν να αναλυθούν εννοιολογικά, να επιβεβαιωθούν διασκεπτικά ως προς το κύρος, την καθαρότητα και την αποτελεσματικότητά τους, είναι δηλωτικό του ότι η πρακτικότητα αλληλεπιδρά με τη λογική· πρόκειται για μία αλληλεπίδραση τόσο έντονη, ώστε κάθε διαχωρισμός της βούλησης από τη λογική, του σκοπού από τη γνώση που συνεπάγεται η ενέργειά της, να καθίσταται δυσχερής. Γιατί; Ο νους χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του μεμονωμένα ή σε συνδυασμό, προκειμένου να εξυπηρετεί κατ’ αρχήν, τις ανάγκες της στιγμής. Αυτή η λειτουργία, παρόλο που αποτελεί a priori προδιάθεση, η οποία προηγείται κάθε σκοπού, εντούτοις αποτελεί ταυτόχρονα και σκοπό. Καταλήγουμε επομένως στο πρώτο συμπέρασμα, ότι η τάση του ανθρώπου να θέτει σκοπούς, αποτελεί παρακλάδι του ίδιου κορμού από τον οποίο προέρχονται οι φυσικές προδιαθέσεις. Και δεν θα ήταν δύσκολο να απαντούσαμε στο πώς η τάση αυτή μπορεί να συμπλεύσει με τη νοητότητα, εάν εξειδικεύαμε το ερώτημα από το γενικό στο ειδικό. Λέμε λοιπόν ότι, σημασία δεν έχει η πρώτη ύλη που χρησιμοποιεί ο νους, ούτε η προέλευσή της, αλλά η επεξεργασία της: αντίθετα με τα άλογα είδη, ο άνθρωπος μπορεί να παρατηρεί και να αναγνωρίζει τα δεδομένα των παρατηρήσεών του. Παρατηρώντας τον εαυτό του ως ειδικό μέρος του περιβάλλοντος στο οποίο ανήκει, ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι είναι αυτόνομος ως προς το να σκέπτεται, να προβλέπει, να κρίνει, να θέτει σκοπούς και να πράττει. Η εμπειρία είναι η στέρεη βάση των αισθητικών προσλήψεων, των λογικών προβλέψεων και της βουλητικής πρακτικότητας, της ίδιας της ηθικής: διαμέσου των αποτελεσμάτων των μετρήσεων των φυσικών φαινομένων αναγνωρίζουμε τις ποιότητες, τις διαστάσεις και τις δυνάμεις της ύλης και κατανοούμε το περιβάλλον. Τι είναι όμως η ύλη και κατ’ επέκταση το περιβάλλον; Ύλη είναι η εμπειρία της αλληλεπίδρασης των δυνάμεων της περιρρέουσας ενέργειας στον τρισδιάστατο χώρο και μονοδιάστατο προς τα εμπρός χρόνο, τα συγχρονισμένα αποτελέσματα των οποίων αναγνωρίζουμε διαμέσου των αισθήσεών μας ως μορφές. Ό,τι λοιπόν δίνει υπόσταση στην ύλη είναι ο τρόπος με τον οποίο την προσλαμβάνουμε αισθητικά· και ο τρόπος με τον οποίο συσχετίζουμε τα αποτελέσματα των αισθητικών προσλήψεων είναι η λογική. Κατέχουμε επομένως την καθαρή γνώση των πραγμάτων; Αυτό είναι αδύνατο να συμβαίνει, δεδομένου ότι η φύση μας έχει εφοδιάσει με πρωταρχικά με μηχανισμούς παραγωγής γνώσεων μόνο χρήσιμων για την επιβίωσή μας. Η υπό όρους επαφή μας με τη γνώση, περιχαρακώνει τα όρια της εμπειρίας μας: μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για την ύλη που μας περιβάλλει και για τον νου μας, δεδομένου ότι βιώνουμε τα αποτελέσματα της μεταξύ τους αλληλεπίδρασης. Η γνώση επομένως, ορίζεται και ορίζει την εμπειρία: την εμπειρία των αισθητικών μορφών, και την εμπειρία των εννοιών. Και η ειδική κατηγορία του νου που μας ωθεί να μεταβάλλουμε τις δυνάμεις του περιβάλλοντος σύμφωνα με τις επιδιώξεις μας είναι η βούληση, η οποία στη γενίκευσή της παράγει ηθική. Επομένως η βούληση καθοδηγεί την εμπειρία μας να κατακτά ό,τι είναι χρήσιμο για το συμφέρον του ατόμου και κατ’ επέκταση του είδους. Και πώς ο άνθρωπος οριοθετεί τα τις γνώσεις του; Οι νόμοι των φαινομένων, δεν είναι παρά τα αισθητικά αποτελέσματα των ενορατικών βεβαιοτήτων προς ορισμένες αρχές, οι οποίες μας φαίνονται αδιαπραγμάτευτες: η εναλλαγή ημέρας-νύχτας, η εναλλαγή των εποχών, η πορεία του χρόνου προς τα εμπρός, αποτελούν εμπειρικές επιβεβαιώσεις που αποδεχόμαστε, προκειμένου να προδιαγράψουμε τις ζωές, τα έργα μας και να περιχαρακώσουμε τα όρια των βουλήσεων και των πράξεών μας. Τι γίνεται όμως όταν η ίδια η νόηση ανατρέπει αυτούς τους κανόνες θέτοντας τη λογική υπεράνω της αισθητικής εποπτείας; Η σύγχρονη επιστήμη μπορεί να είναι βέβαιη για τη σχετικότητα του χώρου και του χρόνου μέσα στον οποίο υπάρχουμε και κινούμαστε. Ο χρόνος, παρόλο που είναι σχετικός, εντούτοις η κίνησή του γίνεται αντιληπτή από τις αισθήσεις μας ως σταθερή, με μονογραμμική πορεία προς τα εμπρός∙ λειτουργεί δηλαδή, η κίνηση στον χρόνο, ως κριτήριο εντοπισμού της θέσης μας στον τρισδιάστατο χώρο· απαντά, επομένως ο υπολογισμός του χρόνου, στο ερώτημα πότε, σε σχέση με το ερώτημα που∙ και αντίστροφα: ο υπολογισμός του χώρου απαντά στο ερώτημα που, σε σχέση με το πότε. Η σχετικότητα του χώρου και του χρόνου είναι -πέρα για πέρα- πραγματική, όσο πραγματική είναι η κίνηση της Γης γύρω από τον Ήλιο. Πρόκειται για μία αλήθεια η οποία, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή από τις αισθήσεις, αλλά μόνον από τη λογική. Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε αισθητικά την σχετικότητα του χώρου και του χρόνου∙ ενός χρόνου που στρεβλώνεται, που δεν έχει αρχή, τέλος, που κινείται προς κάθε κατεύθυνση∙ και αντίστοιχα ενός χώρου αεικίνητου, ασταθή, και άμορφου. Πώς μπορεί να περιγραφεί μία τέτοια πραγματικότητα; Η απάντηση είναι ότι δεν μπορεί· και δεν μπορεί, γιατί, η αισθητική εποπτεία μας είναι κατασκευασμένη να αναγνωρίζει μόνο τρισδιάστατες μορφές. Η διαπίστωση ότι ο νους έχει την τάση να υπερβαίνει τα στενά δεσμά της αισθητικής εποπτείας, αν και φιλοσοφικά παραπέμπει στις πλατωνικές Ιδέες και το παράδειγμα του Σπηλαίου, εντούτοις ωθεί προς μία κατεύθυνση εντελώς διαφορετική από εκείνη της μεταφυσικής: στην κατεύθυνση μιας απαίτησης για διεύρυνση των ορίων της αισθητικής εποπτείας υπό την κατεύθυνση των λογικών συμπερασμάτων. Μπορεί, ωστόσο, ο άνθρωπος να υπερβεί τα εμπειρικά όρια των αισθητικών πληροφοριών και να κατανοήσει την βαθύτερη πραγματικότητα της εννοιολογικής γνώσης; Συνδυάζοντας αισθητικές μορφές, η φαντασία μπορεί να σχηματίζει ό, τι σύνθεση επιθυμεί: απλή, πολύπλοκη, αλλόκοτη, υπερβολική, ακόμη και νοσηρή ή αποτρόπαιη, αρκεί η πρώτη ύλη που χρησιμοποιεί να προέρχεται από το περιβάλλον της επιβεβαιωμένης αισθητικής εποπτείας. Πέρα από αυτά τα όρια, ο νους μας δεν μπορεί να αναγνωρίζει, να φαντάζεται, να συλλογίζεται. Πώς όμως η -επίσης ασύλληπτη για το νου μας- έννοια του απείρου γινόταν κατανοητή αιώνες πριν ανακαλυφθεί η θεωρία της σχετικότητας; Η κατανόηση της έννοιας του απείρου δεν αφορά στην εμπειρία της πραγματικότητας, αλλά στον τρόπο τακτοποίησης και υπολογισμού των όρων της με βάση τη οργάνωση συγκεκριμένων αισθητικών σημείων που αντιστοιχούν στη λογική γνώση: των αριθμών και των συμβόλων τους. Από τη μαθηματική σύνθεση εξαρτάται η λογική πορεία προς την απόδειξη. Όλοι οι αριθμοί εκφράζονται σύμφωνα με τα κριτήρια που εμείς επιλέγουμε. Μπορούμε ωστόσο να φανταστούμε άπειρους αριθμούς; Η απάντηση είναι όχι. Ο νους μας δεν είναι προγραμματισμένος να αποσαφηνίζει αισθητικά το άπειρο, επομένως δεν μπορεί ούτε να το φαντάζεται. Τότε, εφόσον δεν μπορούμε να φανταζόμαστε το άπειρο και -ως εκ τούτου- να το εκφράζουμε αισθητικά, πώς είναι δυνατό να συζητάμε για αυτό; Το γεγονός ότι δεν έχουμε αισθητική γνώση της του άπειρου, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να υποθέσουμε την ύπαρξή του. Επειδή η υπόθεση, ως διασκεπτική ενέργεια, αφορά καθαρά στην εννοιολογική γνώση, έπεται πως ό, τι υποθέτουμε, πρέπει να είμαστε σε θέση να το αποδεικνύουμε ή να το απορρίπτουμε, με βάση τη λογική. Πώς όμως ο θεωρητικός νους, μπορεί να λειτουργήσει κατευθείαν στο επίπεδο της λογικής, χωρίς προηγουμένως να έχει σχηματίσει το αισθητικό περίγραμμα, δηλαδή την μορφή του αποτελέσματος και της πορείας του προς αυτό; Η απάντηση είναι ότι το λογικό επίπεδο του νου μας μπορεί να υποθέσει χωρίς να μορφοποιήσει, εφόσον αντικαταστήσει τις αισθητικές μορφές με σύμβολα, με αισθητικο-λογικές παραστάσεις, που στην σύνθεσή τους μπορούν να περιχαρακώσουν λογικά τα όρια της ιδέας που υποθέτουμε. Οι παραστάσεις αυτές είναι οι αριθμοί και τα σύμβολά τους, ενώ η σύνθεσή τους είναι η μαθηματική πράξη. Είναι προφανές ότι η μαθηματική ανάλυση, εφόσον οδηγεί σε λογικά συμπεράσματα συνιστά γλώσσα, δηλαδή σύμβαση συνεννόησης, η οποία εξαρτάται από την ειδική γνώση των κανόνων της. Και πώς λειτουργεί η αισθητική γνώση στο επίπεδο αυτό; Η μαθηματική υπόθεση δεν περιέχει το προγνωστικό αισθητικό κριτήριο του αποτελέσματός της, επομένως, ουδόλως ενδιαφέρεται για την έκφραση. Η μαθηματική γλώσσα εικονοποιείται και αποτυπώνεται διαμέσου μορφών, η σύνθεση των οποίων γενικεύεται αναφορικά προς έναν συγκεκριμένο σκοπό: εκείνον της απόδειξης. Είναι επομένως, οι αριθμοί και τα μαθηματικά σύμβολα αισθητικά μεταδοτές μορφές, προσανατολισμένες να ολοκληρώνουν την λογική απαίτηση. Και η βούληση δίνει την εντολή στον θεωρητικό νου να περιορίζει κάθε αυθορμητισμό, ώστε οι μαθηματικές μορφές να προσανατολίζονται μόνο προς τον λογικό σκοπό της απόδειξης. Παρόλο λοιπόν που οι αριθμοί και τα μαθηματικά σύμβολα περιέχουν την αισθητική βεβαιότητα που παράγεται από την ενέργεια της απεικόνισής τους, σε καμία περίπτωση δεν αποτυπώνουν αισθητικά την γνώση του μαθηματικού αποτελέσματος. Η διασκεπτική ενέργεια, επομένως, όταν λειτουργεί μαθηματικά, δεν μπορεί να φανταστεί το αποτέλεσμά της, παρά μόνο να το διατυπώσει αριθμητικά. Αυτό συμβαίνει γιατί οι ίδιοι οι αριθμοί, παρόλο που αναφέρονται στην πραγματικότητα, εντούτοις δεν αποτελούν πρωτογενείς μορφές ζώσας εμπειρίας, αλλά δευτερογενείς μορφές συμβάσεων διευθέτησής της, δηλαδή αναπαραστάσεις εμπειριών. Επομένως: δεν μπορούμε να φανταστούμε ένα μαθηματικό αποτέλεσμα, παρά μόνο να οδηγηθούμε λογικά σε αυτό, δεδομένου ότι δεν μπορούμε να έχουμε αισθητική γνώση των μαθηματικών υπολογισμών, αλλά μόνον αισθητική γνώση της εικονικής αναπαράστασής τους και εμπειρία της εφαρμογής των αποτελεσμάτων τους. Για παράδειγμα: όταν σκέφτομαι την πράξη 2 x 2 = 4, κατανοώ τον υπολογισμό, συμπεραίνω λογικά ότι με τον ίδιο τρόπο 4 x 4 = 16 και, κατ’ επέκταση, φαντάζομαι την εφαρμογή της αρχής του πολλαπλασιασμού σε ολόκληρο το φάσμα της εμπειρίας μου· μπορώ μάλιστα λειτουργώντας αντίστροφα, να φανταστώ τη μαθηματική πράξη της διαίρεσης. Παρόλο όμως, που, σε αλληλεπίδραση με τη βούληση μπορώ να προσανατολίσω τη λογική μου στην αποκάλυψη και άλλων μαθηματικών αναλογιών, δεν μπορώ να διαισθανθώ το αποτέλεσμά τους, παρά μόνο να το υπολογίσω, να το συσχετίσω δηλαδή με αντίστοιχες αναλογίες και να το διατυπώσω-περιγράψω με βάση τη μαθηματική απεικόνιση. Το ερώτημα είναι εάν, στον μαθηματικό συλλογισμό περιορίζεται η χρησιμότητα της εκφραστικής δραστηριότητας σε ένα σημείο καθαρά απεικονιστικό, και είναι η βεβαιότητα του συμπεράσματος ό, τι ρυθμίζει τις βουλήσεις των υποκειμένων προς την κατεύθυνση της μεταβολής της πραγματικότητας. Ο νους υποθέτει ένα αποτέλεσμα και πηγαίνει προς αυτό, όχι βάσει μορφών ή εκφράσεων, αλλά βάσει αποδεικτικών κανόνων: οι μαθηματικοί κανόνες, σε αντίθεση με τους κανόνες της λογικής που προϋποθέτουν την αλήθεια του κριτηρίου της αισθητικής εποπτείας, μπορούν να προχωρήσουν σε λογικές συνθέσεις και ανασυνθέσεις, χωρίς να γνωρίζουν ενορατικά την πορεία προς το αποτέλεσμα. Το έλλειμμα της αισθητικής βεβαιότητας όπως είπαμε, αναλαμβάνουν οι αριθμοί και τα μαθηματικά σύμβολα, τα οποία προσλαμβάνονται από το νου ως καθολικά αναγνωρισμένες ποιότητες, ως γλώσσα. Απομακρύνοντας την φιλοσοφία από τον παλιό θεωρητικό μανδύα των κατηγοριών μπορεί, ο καθαρός νους, να θέσει τα θεμέλια για μία νέα βάση, η οποία θα αντέχει στα συμπεράσματα της μαθηματικής σχετικότητας. Μία τέτοια κατεύθυνση θα απομάκρυνε την αισθητική αλλά και την ηθική φιλοσοφία από τον από τον εφιάλτη της αποπραγματοποίησης. Πράγματι λοιπόν, η επιστημονική γνώση μπορεί να οδηγήσει στην παραγωγή λογικών συμπερασμάτων ανεξάρτητα και όχι δίπλα στην αισθητική εποπτεία, όπως μέχρι σήμερα παραδέχεται η φιλοσοφία. Η αισθητική εποπτεία, παρόλο που αποτελεί ανεξάρτητη μορφή γνώσης, δεν μπορεί να δημιουργήσει μορφές πέρα από τα όρια των αισθήσεων, επομένως δεν μπορεί να ακολουθήσει τις επιστημονικές αρχές. Ωστόσο, το ότι η λογική υπερισχύει των αισθήσεων -βάζοντας έτσι ερωτηματικό στα όσα μέχρι σήμερα συζητάμε σε φιλοσοφικό επίπεδο γύρω από την αισθητική εποπτεία- δεν είναι ενδεικτικό του γεγονότος, ότι η φιλοσοφία έχει πάψει πλέον στην ολότητά της, να αποτελεί την θεωρητική μήτρα της επιστήμης. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι η απάντηση στο λεγόμενο καρτεσιανό παράδοξο που έχουμε ήδη αναφερθεί, ως σημείο κορύφωσης της διαμάχης μεταξύ μονισμού και δυϊσμού, δόθηκε κυρίως από φιλοσόφους, Γάλλους εγκυκλοπαιδιστές και οι Γερμανούς υλιστές, οι θέσεις των οποίων οδήγησαν σταδιακά στην αποπνευματοποίηση της νόησης. Ήρθε λοιπόν η στιγμή που η φιλοσοφία πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλία, επανεκκινώντας τις αρχές της επινοώντας νέες κατηγορίες ή νέους συσχετισμούς κατηγοριών, με βάση τα αδιαπραγμάτευτα πορίσματα της επιστήμης. Υποστηρίζουμε το σημείο αυτό ανατρέχοντας δειγματοληπτικά σε κάποιες εύστοχες παρατηρήσεις επιστημόνων, ο εννοιολογικός προσανατολισμός των οποίων εμπίπτει και στην μελέτη του φάσματος των φιλοσοφικών προοπτικών. Ξεκινάμε με την παραδοχή του βιολόγου-ζωολόγου Nikolaas Tinbergen (1907-1988), ότι η ηθολογία, ως μελέτη της συμπεριφοράς των ζώων και των ανθρώπων, δεν έχει ακόμη αποδείξει ότι η επίδραση του περιβάλλοντος μπορεί να επηρεάσει τις συμπεριφορές πέρα από τα όρια των φυσικών καταβολών μας. Αποφεύγοντας τη θετικιστική προοπτική και ανοίγοντας ένα μονοπάτι συνεργασίας μεταξύ θετικών και ανθρωπιστικών επιστημών, ο Ολλανδός ζωολόγος παραδέχεται ότι, ένα τέτοιο ενδεχόμενο -το οποίο πρέπει να εξεταστεί σε σχέση με την εξελικτική θεωρία- αφορά στους κλάδους της φυσιολογίας, της ψυχολογίας και εν γένει των ανθρωπιστικών επιστημών. Ωστόσο, συμπληρώνουμε εδώ, ότι παρόλες τις γενικές αρχές τους, βιολογία και θετικές επιστήμες δεν μπορούν να εισδύσουν στον πυρήνα της ατομικότητας καθενός. Σε όλα τα βιολογικά είδη, η μελέτη της ατομικής αντίδρασης στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος είναι αρκετή ώστε να συναχθούν συμπεράσματα αντιπροσωπευτικά για το σύνολο του είδους. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει για τον άνθρωπο, δεδομένου ότι η ατομικότητά του αποτελεί ξεχωριστή, προσωποποιημένη παρουσία, συνειδητά ολοκληρωμένη ψυχική, σωματική και νοητική οντότητα. Έργο δε, της ανθρώπινης ατομικότητας είναι η παραγωγή γνώσεων, με βάση το προσωπικό αισθητήριο και η μετάδοσή της στο περιβάλλον της ομάδας. Το γεγονός ότι η ομάδα μπορεί να αναγνωρίζει την αλήθεια των ατομικών γνώσεων και να θεμελιώνει στην βάση της καθολικές εννοιλογικές αρχές, αποτελεί πάγια φιλοσοφική θέση γύρω από το γεγονός ότι οι συμπεριφορές, δεν προϋπάρχουν του νου, αλλά εξελίσσονται, η δε ομοιότητά τους δεν οφείλεται σε μία ακαθόριστη λογική οντότητα που υφίσταται ανεξάρτητα από την ατομική υπόσταση του προσώπου που σκέπτεται και βούλεται, αλλά εξελίσσεται επιλεκτικά μέσα από συνειδητές διεργασίες επιβιωμάτων και αναβιώσεων. Η θέση τουTinbergen και στην επικαιροποιείται και επαληθεύεται σαράντα περίπου έτη μετά από τον Ζωολόγο Richard Dawkins. Αναφερόμενος κυρίως στο επίπεδο της σχέσης μεταξύ Ηθολογίας και Ανθρωπιστικών Επιστημών ο Dawkins επισημαίνει ήδη από τις πρώτες γραμμές του έργου του Εγωιστικό Γονίδιο, την αναγκαιότητα συνεργασίας μεταξύ των δύο παραπάνω κλάδων, σημειώνοντας ότι οι Θετικές Σχολές των Πανεπιστημίων, δεν καταπιάνονται με τη φιλοσοφική αξία της Ζωολογίας· και αντίστροφα, ότι οι Σχολές των Ανθρωπιστικών Επιστημών δεν αναφέρονται στα συμπεράσματα της σύγχρονης επιστήμης. Ίσως λοιπόν, το γεγονός ότι η μελέτη λογικών συμπερασμάτων σύμφωνα με το εννοιολογικό κριτήριο της επιστήμης, στην εξέλιξή του δημιουργεί μία νέα ανάγκη εξισορρόπησης του προλογικού-αισθητικού και λογικού επιπέδου του νου μας, αρχικά όχι με βάση την κατανόηση των μορφών, αλλά της δημιουργίας ενός κοινωνικο-πολιτισμικού περιβάλλοντος, ικανού να υποδεχτεί απροκατάληπτα και χωρίς πολιτισμικό δέος, τις επιστημονικές αλήθειες. Μπορεί κάτι τέτοιο να καταστεί εφικτό; Εφόσον η ανθρώπινη διάνοια μπορεί να ξεπερνά την εμπειρία της υπολογίζοντας διαστάσεις πέρα από τα όριά της, σημαίνει ότι είναι προγραμματισμένη από τη φύση να λειτουργεί στο επίπεδο αυτό. Και ο νους μας, όντας αρχή που αυτοκαθορίζεται αλλά και εξελίσσεται, αποτελεί το αίτιο των προβλημάτων που θέτει στον εαυτό του. Άλλωστε οι φιλοσοφικές κατηγορίες όπως τις έχουμε κατατάξει σε αισθητική, λογική, ατομική-βουλητική και ηθική, είναι όροι προσαρμοσμένοι στις ανάγκες του φιλοσοφικού συστήματος και όχι το ίδιο το φιλοσοφικό σύστημα. Παρόλο λοιπόν που φαίνονται πεπερασμένες και οικουμενικές, οι λογικές λειτουργίες υπόκεινται στις αρχές της οργάνωσης και δημιουργούν απεριόριστους αριθμούς ειδικών ταξινομήσεων. Ολοκληρώνουμε λοιπόν αφήνοντας ανοικτή την παρακαταθήκη των Tinmbergen και Dawkins και την από κοινού επισήμανσή τους, όσον αφορά στην προσέγγιση της Επιστήμης από την Φιλοσοφία και αντίστροφα. Η επισήμανση-πρόταση αυτή αφορά στην εξέταση του ρόλου των συμπερασμάτων της επιστήμης ως κριτηρίου διαμόρφωσης συμπεριφορών, αλλά και διεύρυνσης των ορίων του νου, σε μία ολότελα διαφορετική βάση από αυτές που έχουν ακολουθηθεί μέχρι σήμερα: στη βάση της δημιουργίας νέων ευκαιριών για φυσική επιλογή. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 1) Γρηγόρης Γκιζέλης, Το πολιτισμικό σύστημα, ο σημειωτικός και επικοινωνιακός χαρακτήρας του, εκδόσεις Γρηγορόπουλος, Αθήνα, 1980. 2) Benedetto Croce, Estetica come scienza dell’ espressione e linguistica generale, Adelphi, Milano, 2005 (seconda edizione). 3) Dawkins Richard, Το εγωιστικό γονίδιο, μετάφραση-επιμέλεια-εισαγωγή στην ελληνική έκδοση, Μαργαρίτης Λουκάς, Τσουκαλαδάκης Αθανάσιος, φιλολογική επιμέλεια Μπουκάλας Παντελής, εκδόσεις Σύναλμα, Αθήνα, 1988. 4) Hume David, Κείμενα αυτοβιογραφικά, γνωσιολογικά, ηθικά, μετάφραση Μ. Γούναρη, Χ. Μησοπούλου, εισαγωγή-επιμέλεια Μαρία Πουρνάρη, εκδόσεις Εκκρεμές, Αθήνα, 2006. 5) Victor Kraft, Ο κύκλος της Βιέννης και η γέννηση του νεοθετικισμού, εκδόσεις Γνώση, Αθήνα, 1986. 6) Θεοδόσης Πελεγρίνης, Ηθική φιλοσοφία, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, β΄ έκδοση, Αθήνα, 1997. 7) Θεοδόσης Πελεγρίνης, Οι πέντε εποχές της φιλοσοφίας, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, β΄έκδοση, Αθήνα, 1997. 8) Nikolaas Tinbergen et al, Ηθολογία, «Επιστημονική Σκέψη 1900-1960», επιμέλεια R. Harré, μετάφραση Δημοσθένης Κούρτοβικ, εκδόσεις Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τράπεζας, Αθήνα, 1982. 9) Windelband W., Heimsoeth H., Εγχειρίδιο της Ιστορίας της Φιλοσοφίας, Β΄ Τόμος. «Η Μεσαιωνική Φιλοσοφία - η φιλοσοφία της Αναγέννησης - η φιλοσοφία του Διαφωτισμού», μετάφραση Ν. Σκουτερόπουλος, Γ΄ ανατύπωση, εκδόσεις Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τράπεζας, Αθήνα, 2003. 10) John Z. Young, Ο εγκέφαλος και οι φιλόσοφοι, Εκδόσεις Κάτοπτρο, Μετάφραση Μυρτώ Αντωνοπούλου, Αθήνα, 1991. (shrink)

THERE IS WIDESPREAD AGREEMENT among historians that the writings of Robert Boyle (1697-1691) constitute a valuable archive for understanding the concerns of seventeenth-century British natural philosophers. His writings have often been seen as representing, in one fashion or another, all of the leading intellectual currents of his day. ~ There is somewhat less consensus, however, on the proper historiographic method for interpreting these writings, as well as on the specific details of the beliefs expressed in them. Studies seeking to explicate (...) Boyle's thought have been, roughly speaking, of two general sorts. On the one hand there are those studies of a broadly "intellectualist" orientation which situate his natural philosophy within the intellectual context provided by metaphysics, religion, and early modern science. In this connection his corpuscularianism has been shown to be motivated by specific epistemological, theological, as well as empirical concerns. One of the central aims of such studies has been to show that apparently discordant elements in his scientific thought are rendered coherent by referring them to such "non-scientific" commitments. Among studies of this sort might be mentioned the works of John Hedley Brooke, E. A. Burtt, Gary B. Deason, J. E. McGuire, R. Hooykaas, Robert H. Kargon, Eugene M. Klaaren, P. M. Rattansi, and Richard S. Westfall. (shrink)

According to James McCawley (1981) and Richard Larson and Gabriel Segal (1995), the following sentence is three-ways ambiguous: -/- Harry wants to be the mayor of Kenai. -/- According to them also, the three-way ambiguity cannot be accommodated on the Russellian view that definite descriptions are quantified noun phrases. In order to capture the three-way ambiguity of the sentence, these authors propose that definite descriptions must be ambiguous: sometimes they are predicate expressions; sometimes they are Russellian quantified noun phrases. (...) After explaining why the McCawley-Larson-Segal solution contains an obvious flaw, I discuss how an effort to correct the flaw brings to light certain puzzles about the individuation of desires, about quantifying in, and about the disambiguation of desire ascriptions. (shrink)

Tarihte herhalde çok az soru Tanrı’nın varlığı sorusu kadar sık sorulmuş, çok yanıtlanmış ve verilen birbirinden farklı onca yanıta rağmen kesin bir sonuca ulaştırılamayıp tartışılmaya devam etmiştir. Yine de geçmişe dönüp baktığımızda bu soruya verilen farklı yanıtların farklı uygarlıkların inşa edilmesine, bazılarının yıkılmasına, acımasız çatışmalara ve her şeye rağmen kucaklaşmalara da vesile olduğunu görüyoruz. Tanrı var mı? Varsa onu nasıl bilebiliriz? Tanrı yoksa her şey mubah mı? İnsan aklı ilahi olanı kavrayabilir mi? Tanrı’nın varlığı ahlaklı olmanın şartı mı? Evren akıllı (...) bir tasarımcının imzasını taşıyor mu? Bu kitapta felsefeci William David Beck, bu sorulara tarihte verilen yanıtları ve bu konudaki tartışmaları ele alarak meselenin genel ve tarihsel bir tablosunu bize sunuyor. Platon, Aristoteles, Marcus Aurelius gibi Eski Yunan ve Roma düşünürlerinden Anselmus, Thomas Aquinas, Augustinus ve Yahudi-Hıristiyan geleneğine, Doğu’nun bilgelerine, İbni Rüşd, Fârâbî ve Gazzâlî gibi İslam düşünürlerinden Alvin Plantinga, Graham Oppy, Sam Harris, Richard Dawkins, Max Tegmark gibi Batılı modern ilahiyatçılara, bilim insanlarına ve Yeni Ateizm hareketine kadar uzanan bir çizgide “Tanrı var mı?” sorusuna verilen çeşitli yanıtları ve bu yanıtlara sunulan akılcı gerekçeleri ortaya koyarak soruya felsefece bir yanıt vermenin nasıl bir iş olduğunu da gösteriyor. (shrink)

Several scholars, including Martin Hengel, R. Alan Culpepper, and Richard Bauckham, have argued that Papias had knowledge of the Gospel of John on the grounds that Papias’s prologue lists six of Jesus’s disciples in the same order that they are named in the Gospel of John: Andrew, Peter, Philip, Thomas, James, and John. In “A Note on Papias’s Knowledge of the Fourth Gospel” (JBL 129 [2010]: 793–794), Jake H. O’Connell presents a statistical analysis of this argument, according to which (...) the probability of this correspondence occurring by chance is lower than 1%. O’Connell concludes that it is more than 99% probable that this correspondence is the result of Papias copying John, rather than chance. I show that O’Connell’s analysis contains multiple mistakes, both substantive and mathematical: it ignores relevant evidence, overstates the correspondence between John and Papias, wrongly assumes that if Papias did not know John he ordered the disciples randomly, and conflates the probability of A given B with the probability of B given A. In discussing these errors, I aim to inform both Johannine scholarship and the use of probabilistic methods in historical reasoning. (shrink)